Ayşe Manav Şiirleri - Şair Ayşe Manav

Canım Babacığım,
Sizin babanız bırakıp gitti mi?
Acıların kara mayınları hiç yüzünüze değdi mi? ..
Çaresizlik içinde, elinizden hiçbir şey gelmeden gözlerinizin önünde bırakıp gitti mi?

Bir haberle sana koştum babam… Düzelecek dediler inanmadım, ‘yardım edin ne olur’ diye çaresizlik içinde, bir o yana bir bu yana koştum durdum, çaresizlik içinde, neler olacağını bilerek kıvrandım durdum..

Bir sevgililer günü daha geldi çattı kapımıza. Çocukluk yıllarında ‘Sevgililer Günü’ne özel bir anım hiç olmadı, zaten o zamanlarda sevginin günü de yoktu.
Her anımız sevgi, sevinç mutluluk ile geçmiş olmasa dahi, bizleri mutlu eden manevi mutluluklar çoğunlukta idi.

‘Sevgililer Günü’ diye adlandırılan bir günün olmadığı zamanlarda, sevginin maddiyatından ziyade, manevi olanı ile mutlu olmasını bilen ve bununla yetinmesini öğrendiğimiz yıllarda öğretildi bize sevginin kutsallığı, sadakatin riyasızlığı, sevinin bakışlardan yüreklere aktığını.
Sonsuzdu sevgi kavramı, günü, ayı yoktu o zamanlarda.

Sensizliğin, gecelerin koynuna eş olduğunu,
Kor ateşlerde yanıp seninle serinlemeyi,
Tek bir cümle için, bir ömrü feda etmeyi,
Adını sayıkladığım geceler, gündüzleri, günleri
Ben bilirim, ne demek olduğunu.

Havada yağmur kokusu, toprak kokusu iliklerime kadar işleyen.
Bakışlarımda gri bulut yüklü, sağanak yağışları hiç dinmeyen.
Kırılganlıklarım yürek dolusu, sepet sepet, tıka basa dolu.
Sitemim sana hayat, sitemim yalnızlığıma…
Ben, seni bir ananın evladını sevdiği gibi sevdim,
Ben seni karlı bir kış gecesi sokakta uyuyan sahipsiz, kimsesiz,

Söz vermiştin bana,
Yanımdan hiç ayrılmamaya.
Dökülen her gözyaşımda,
Her duamda canımda,
Yanımda olmaya,
Kan kustuğum anlarımda

Özledim anne.
Hem de çok özledim,
Geçmişten gelen meltem serinliğinde,
Kulaklarımda çınlıyor sesin,
Gözlerime süzüldüğünde sıcak gülüşün,
İçim titrer, fırtınalar koparır hasretin,

Sen benim sarhoşluğumsun
Delicesine mısralarda
Çığlık çığlığa satırlarda
Dinlediğim şarkılarda
Yaşanmamış yıllarımsın
Olmayan sevdam

Gözlerimi kapatıp seni düşünüyorum
Seni düşlemek istiyorum gecelerce
Zihnimin en ücra köşesinde
Hoyratça yüreğimi döven dalgalarında
Bağrıma bastığım sevdamda,
Hayallerimde, hayal kırıklığımda,

Uzun ve yorucu bir günün ardından derin bir uykuya kapanmıştı göz kapakları, bir süre ayaklarının sızlamasından uyuyamamış, kafasına takılı kalan soruların cevapsızlığında daha fazla direnememişti.
Yatakta gözlerini açtığında şaşırmıştı, bütün evin ışıkları yanıyor her yer aydınlık içindeydi. Bir anlam verememekle birlikte endişe ve telaş içinde ilk aklına gelen yan odada uyuyan 8 yaşındaki kızı oldu ve telaş içinde yataktan fırladı kalbi ritmini gitgide arttırıyordu. Koridora çıktığında evin kapısı ardına kadar açık, kapının önünde tanımadığı birçok ayakkabı vardı, hepsi gelişi güzel çıkarılmış dağınık duruyordu.
Salon kapısından baktığında şaşkınlığı bir kat daha artmıştı. Koltukların üzeri bembeyaz örtüler ile kapatılmış, yerdeki halılar yoktu. Hemen diğer odaya koştu, diğer odada bulunan koltukların üzeride beyaz örtüler ile kapatılmış abla ve annesi de odadaydı yüzlerindeki garip ifadenin anlamını çözmeye çalışıyordu. Evin bütün kapıları ardına kadar açıktı.
‘Neler oluyor! ’ demeye kalmadan beyaz örtülerin üzerinde yatan babası doğrulmuş ve banyoya koşmuş, banyo ıslak olduğu için ayağı kayarak düşmüştü, üzerinde giysileri yoktu. Yardım için koştuklarında banyo kapısından içeri giremiyorlardı, yerlerin ıslak oluşu onlarında kayıp düşmesine sebep olacaktı. ‘Baba duvara tutun öyle kalk lütfen’ diye bağırıyor, babasına yetişmek, düştüğü yerden kaldırmak için uzanıyor, çabalıyordu. Yüzündeki acı ifade ile babasına bakıyor ‘gayret et’ diye bağırıyor çaresizlik içinde çırpınıyordu.
O sırada babası kalmak için duvara tutunmaya çalışıyordu ki; bir anda duvara yumruğunu sıkarak vurduğunu gördü. Duvardaki fayanslar içine göçmüş, duvar ise yıkılmak üzereydi.

Sen daha doğmamışken ufuklarımda,
Karanlık bir düş gibiydi umutlarım.
Gecenin sessizliğini bozan çığlıklardı mavilerim
Fırtınalı gecede,
Kıyılara vuran dalgaydı denizlerim.