Ayhan Şenkulak Şiirleri - Şair Ayhan Şen ...

Çektim kalbimin perdelerini
Kimse bakmasın içeri
Görmesinler namahremleri ölüleri dirileri
Çektim kalbimin perdelerini
Ara da bir ölmeli boylu boyunca yatmalı
Kalbin durmalı huzur bulmalı

Artık ne bir an sensizliğe ne de yoksulluğa tahammülüm var
İkisini de tıka basa yaşadım sanki bende iki sadık yar
Ümidim gözlerin ümitsizliğim sözlerin oldu
Yar diye verilen emek boş sensizlik yârim oldu
Seller göl göller çöl oldu her şey toz duman oldu

Bir çocuk vardı gülen gözleri yumruk elleri küçücük kalbi
Dünya da yaşayan dünyadan haberi olmayan
Canı isterse gülen isterse ağlayan keskin bıçaktı bakışları
Küçük bir insandı
Büyüdü büyüdü büyüdü

Yetti canıma be bu düşünce
Bir şeyleri kırmak yıkmak istiyorum sebepsizce
Her gün aynı düşünce her gün aynı işkence
Adını anmadım yıllarca
Düşüncen oldu işkence

Seni ben büyüttüm
gözyaşlarımla sulayıp tırnaklarımla çapaladım
uykusuz gecelerde düşüncem
uzaklarda hasretim oldun
ne zaman büyüdün ne zaman soldun bilemedim
toz duman oldun yok oldun

Dışarı rüzgar ve koyu karanlık
Bir yandan can sıkıntısı
Gözüm saatte ellerim tetikte
Bir çıksa güneş vurup düşüreceğim yere
Karanlığa alışmışken gözlerim
Çıkıp geliyor sabaha karşı

Dışarı rüzgar ve karanlık
Bana ne ki
Odamda soğuk karanlık hem de yalnızım
Gözlerimi açsam da aynı yumsam da
Ama elimi bir uzatsam düğmeye

Uykunda görürsün sevdiğini
Dilediğince seversin
Gülersin
Uyanırsın sevdiğinden ayrı
Bakarsın karanlığa

Gece üç belki de dört
Oturduğum yerde dalıyorum maziye
Uykusuz kaldığım geceler geliyor aklıma
Bir şey yokken orta da
Islanıyor gözlerim süzülüyor yanaklarımda

Düştüm işte
Gör kanıyor içim
Nerelerden attın beni
Hiçbir acı
Kesmiyor yokluğunu yalancı