Ku pirs kirin;
Bêjin bi du çawan hate kuştin,
Ew çawê eşqê bún,
Ew çawê yarê bun,
Bi agirê eşqê hatibún pijín...
Ku pirs kirin;
Kadın adamın sol tarafına dokunup dedi ki; nedir beni burada kutsayan şey. Adam şöyle der; bir kalpten fazlasıdır elbet. Bir bilinç, bir var olma ve yok olmanın bilincidir. Kutsalını bu imanla kuran bir aşkın bilincidir. Kadın; anlamadı elbet ama şöyle dedi; bu dediklerin günah, hangi insan bir mabed olabilir ki yada kalbinde yarattığın mabede hangi kadın günahına ortak olmak ister ki.. Adam güldü elbet. sonra dedi ki; günaha bulaşmayan insan kutsala ihtiyaç duyabilir mi, mabed yaratabilir mi? hatta tanrı'ya bile ihtiyaç duyabilir mi? Kadın sustu ve adam susmadı elbet.. Bir cehennem ütopyasıyla yaşıyorsun kadın ve günahlarının kefaretini oraya saklıyorsun, bir bilinmeze satıyorsun her şeyi.. Oysa ben senle günaha bulaştım ve günahkarlığımı senin sunduğun cehennemde yaşıyorum. Ve aslında ‘’mabed'ime, kutsalıma söz uzatmak günah...’' Kadın susmadı, susmak günahların en büyüğüydü şimdi. Ve dedi ki mabedini yıkmak borcum olsun. Günahlarını bölüşmeye ve sende tekrar insan olmaya geleceğim.
Adam, bu umudu zulasına koydu. İnançsızlık ve umutsuzluk bertaraf edildi kadın tarafından. beklemek ibadetti artık.. Ama gelmedi kimseler. Günahını-cehennemini bölüşecek kadın, kötü bir tanrı gibi ihanet etti. Ve o günden beri yaratılan mabed bir sığınak değil; acıyı tanrılarla, o kadınla bölüşemeyen bir adamın kendini her an öldürdügü bir yer olarak kaldı...
Sonrası iskencenin bilinciydi sadece. Acı ile yoğrulmanın bilinci..
Ve İnsan olmanın zaafı, belki de insanoğlunun kendi intiharının meşru dayanağı.. Bu sefer de adam anlamadı, sustu öylece. Mabedini yıkacak inancsizligida cesaret edemedi, secdesinden de kalkamadı. Ve son sözünü düştü; tek başına bir hakikate inanmak eksik bir tanım biliyorum. Bu yüzden inancsizliğını sorgulayamam tanrı'çam. Çünkü dinime geçmen ateş pahası. Zira ateşi göze almakta inanç ister. Ve sen her temelde bunu taşıyamayacak kadar soyutsun ve inkarcı. O yüzden cehennemden sorumlusun.. Kutsal hakkı için; artık mabedimin her köşesinde-her zerresinde ateistsin...
...GÜNEŞİM BENİ TANIMIYOR...
Bilmiyorum nasıl anlatabilsem seni.
Ve nasıl gösterebilsem yüreğimdeki tutkunluğunu.
Hislerimle ruh üfürüyorum kelimelere
Ama kulaklarına ulaşana kadar o kelimeler sanki canlılığını yitiriyor
Belki de aklım yetersiz kalıyor, yüreğimde 'ben'i ben eden 'sen' i sana anlatmaya.
Ben hakikati zincire vurulmuş gördüm.
Ben hakikati çarmıha gerilmiş gördüm.
Ben hakikati mızrağın ucunda gördüm.
Ben hakikati sinelerde gizlenmiş gördüm.
Ben hakikati çölde aç, sussuz gördüm.
Ben hakikati toprakta paramparça gördüm...
Her şeye hükmetmeye gücü var mı insanın...
Oysa sabır ve tevekkülden başka ne gelir ki elinden...
Gerisi feleğin icabet ve isabeti,
Bazen boşluğuna denk gelir,
Bazen de hoşluğuna...
Oysa boşluğu da hoşluğu da elinde değil ki insanın...
Meğer aslan gibi kartal gibiymişsin ey gönül,
Bana karşi hep savaştaymişsin ey gönül,
Elim yetişseydi kanini akitirdim senin.
Görürdüm o zaman acep ne renksin ey gönül..
Huzur daha çok hüzünde miydi, mutlulukta mı?
Hangisi daha çok yakışırdı insana gülmek mi, ağlamak mı?
Neden sevmezdi ki insan acı çekmeyi?
Oysa hangi mutluluk acı kadar gerçekçi ve katıksız olabilirdi ki?
Mutluluklar hepten sahte miydi yoksa?
Yoksa öyle birşey yokmuydu, saf mutluluk denen şey insanın bir uydurması mıydı?
Sonsuz hiçliğinin karşısında, bir birim varlığı vardı insanın.
Ve bir birim sonsuzluk da oraya yığılmıştı.
Bir birim sonsuzluktu İNSAN...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!