Arıkan Akar Şiirleri - Şair Arıkan Akar

Meğer kızgınmışım ben
Elveda demeden giden babama
Tarih defterimi işgal eden Napolyon’a
Şiir yazdığım kadınlara
Anlamını bilmeden amin ettiğim dualara

Ben , acemi bir çırağım.Nereden başlasam toy sakallarıma dokunan mazimi anlatmaya.Mesela bir kadın nasıl sevilir bilemem.Oysa onlar için yazdığım binlerce mısralarım var.Anladım ben teori adamıyım.Kavramları , aşkları yaşamaktan çok tarif edebilmişim.Bir kadın gelecek ve dünyam değişecek diye bekledim.Oysa özümle barışık olmayan ben, kendime yalanlar uydurmuşum ve bu yalanları, kendimi avutmak için göğe çıkarıyorum değil mi?Yalnızlığıma olan sadakatimi anlayabilseydim belki de bu oyunlara, beklentilere ve yalanlara ihtiyacım olmayacaktı. Aşık olma ihtiyacım, tamamlanma hissiyatımdan da doğabilir.Bu ihtimal kulağa hoş geliyor olabilir fakat hayatın derinini kavrayanlar bu tamamlanma hissiyatına gerek duymazlar.Dedim ya ben acemi bir çırağım.Belkide övündüğüm derinliklerimin hepsinde boğuldum.Yardım çığlığı isteyemeyen bir gurur var bende.


Sonra , hayata karışma meselesi var bir de.Bulunduğum tüm topluluklarda " kırmızı" gibi dikkat çektim.Aslında hem uyaran hem de uyarılandım.Hayatımı akademiye ve okumalara verdim.Bana somut geri dönüşü olmadı. Fakat somut geri dönüş nedir ki, bir beklenti mi yoksa?Daha açık konuşmam gerekirse içinde bulunduģum ruhsal sorunlar nedeniyle bu macerayı yarï yolda bıraktım yoksa yarı yolda bırakıldım mı?Ruhsal problemler yaşamak, yaşamdan izole olmama mücadelesi beni çok yıprattı.Insanlar nasıl yürüyor, neye gülerler diye baktım onlara.Ben onları anlamaya çalıştım ama onlar beni anlamaya çalışmadı.Bu yüzden hayat adil deģildi.Onlara şiirlerden, begonyalardan, ıslak toprak kokusundan,ışıģın hızından, evrimden, kuantumdan hayata dair tüm canlılıktan bahsettim fakat dinlemediler ve kendi kendime konuşma alanı yaratmak zorunda kaldım.Onlara kızgın deģilim bu bir yaşamsal tercih.Bazıları için alınan son model araba , lüks hediyeler hayatın kendisiydi.Ben onlar gibi deģilim diye onlar haksız diyemem.Sadece biraz kırgınım yaşama.Hem benden yaşama dahil olmam bekleniyor hem de ben ben olduğum için kabul edilmiyorum.

Bir de babama veda edemem sorunum var.Ben hep onun öldüğü yaşta ve yastayım. Babama da nedense biraz sitemkarım.Elveda demeden gitti.Oysa beni akşamları en güzel babam severdi.Birgün baba , birgün; ruhsal bunalımlarımı aşarak sana giden tüm yollara çicekler dikeceğim.Hani okul çıkışlarında babalarını bekleyen çoçukları kıskanırdım ya hani yağmurlu günlerde ellerinde şemsiyelerle koşan babaları görürdüm ya hani masal anlatan babaların sakallarına dokunan evlatlar vardır

Tanırım saçlarını
Bir eşkiyanın dağları tanıdığı kadar
Ve tanırım ellerini
Güneşin yeryüzünü yaktığı gibi
Ayrılınca pay düşerdi herkese
Önce fotoğraflar sökülürdü yerinden

Anlarsın derdim
Gökyüzüne şiirler astım
Eksildi kafiyeler yeryüzünden
Kırk türbelik bir duaymış sevgim
Kırk gecelik bir düğün..
Rüyalarım bir zindan düşü

Ölümle başbaşa yürüyorum
Yağmura ve güneşe mahcubum
Ve en çok da sana..
Anlatabilsem sana ,gidenlerin türküsünü
Gizleniyorum sıcak bir ekmeğin içine
Yoksulum,tepeden tırnağa

Birşeyler söyle sevgilim
Mesela 1977 1Mayıs'ındayız
Sloganların üzerinde yürüyen iki çiçeğiz
Utancı anlat bana
Kıta afrikasını yeryüzünden çıkaranları ve siyahın yenilgisini
Bulutlar koşuyor,bulutlar dönüyor

Varlığım sana dönüşmüş anne
Hangi lügata sığar
Benim için uykusuz kaldığın akşamlar
O akşamlar ki
Soyunur giysilerinden ağır ağır
Bir erdem oluverir yıldızlaşan özlemim

parıltılı mağazaların önünden kaç kez geçtim bilmiyorum
son dikişi atmak üzere olan ayakkabıma söz geçiremedim
kara berrak postallarım olsun isterdim
oldu ...
üşüyorum yine
çocukluğum hep kıştı

Resmin bir çığlık avuçlarımda
Ellerine bakamam, bir kalabalık ölür
Gözlerine bakamam ,bir şehir uyanır
Seni anlatmak, şiirleri dökmektir bin lisana
Seni sevmek,şüphesiz şifa
Bazen de zehir

Biz bir ikilemiz
Tanrı’ nın kucak açtığı bozkırda
Sürgün yemiş avuç içlerimiz
Ne sevişgendir şakaklarımız sonbaharda
Sessizliğin tam ortasında bir keder
Bir hüzündür ter,tenimize yapışmış