Maneviyatın , hissiyatlarımızın ve fikirlerimizin anlamını hızlı ve yoğun bir biçimde yitirdiği bu dünyada "normal" olarak yaşamak varoluşsal bir meselenin ötesinde.Nefes aldığım bu gezegende ,birşeylerin veya pek çok şeyin yolunda olmayışı kendimi haklı çıkarma mı sağlıyor, bilemiyorum.Mesela, silah tacirlerinin vicdanlarını rahatlatmak için hayır kurumları açtığı bir dünyada yaşıyorum ki bu Kant' ın " Ödev Ahlakına " tersti.Umarım duymamıştır.Bir kıtanın kozmetik harcaması, başka bir kıtanın yoksulluk sorununu çözebilecek düzeyde bu da Karl Marx' ın çığlıydı.Bizi ,sınırların ortadan yavaş yavaş kalktığı bir dünyaya inandırılar ve adına " küreselleşme" dediler .Oysa başka bir coğrafyaya gitmek için , pasaport kuyrukları hergeçen gün artıyor.Demekki sınırları aşan" sermayenin sınırlarıydı."
Fiziken ve ruhen ince bir çizgideyim.En ufak hareketimde kaybolmaktan korkuyorum.Neydi beni bu ince çizgiye iten?Sistemler mi, kitaplar mı, aşk'lar mı, şiirler mi?Bak gördün mü yine kendimi haklı kılıyor ve radikal hayat biçimimi meşrulaştırma eyleminde bulunuyorum ve bu yöntemimi kimsenin ulaşamayacağı yükseklere taşıyorum.Başka bir yöntem bulmam gerekir.Fikirler fikirlere, kavramlar kavramlara ve doruklar doruklara gebedir.Öyle ki dün benim için eksik ve yetersiz kalıyor.Hiç ulaşamayacağım bir geleceğin tutkusundayım.Hayır umutsuzluk değil bu! Büyük oynuyorum ve büyük kaybetmeye de hazırım. Bu yol , üzerinde gökkuşağı olan bir mayın tarlası.Ben ölümü aştım!Basacağım her alan beni yine ince ip çizgisine itecek.Yani kaybedeceğim şey olsa olsa belki de zaman olur..Ama gelecek orada durur kaybolmaz.Narçicekleri açılır, Güneş feth edilir,sıcaktan yanan bir gezegen ölür ve tekrardan doğar, kuşlar son provasına uçar,kelebekler ömürlerini hesaplar , birşeyler var olur ve yok olur ama gelecek orada durur kaybolmaz!
Elimdeki çay bardağı soğuyunca fark ettim; ben ne yapıyorum, nereye doğru gidiyorum?Sistemler falan eyvallah da ben bu çok bilinmeyenli denklemin neresindeyim?Kendimi pasifize ediyor gibi görünsem de içimde narsist bir fırtına kopuyor.Evet ben de varım , aslında en çok da ben varım diyorum.Kaç kez istila ettim dünyayı bilmiyorum.Bir defasında Don Kişot' un yoldaşı olmuştum , yolu yoktu dövüşülecekti yel değirmenleriyle.
Bir mektup bıraktım
Paydostan sonra geceye
Soğuk bir uykuda kalmış ışık
Napolyon yanıp sönüyordu
Şairler gökyüzünü çalar ve yeryüzünü
Ay ışığını,semaları ,renkleri,
Şairler bir doğa hırsızıdır en naifinden
Kıskanırım şairleri bu yüzden
Dilimle yüreğimin arasına sıkışmış suskunluğu afaroz eder
Kâh gurbete götürür beni ,küflenmiş çökelek kokusuna
Sana gelmek istedim dün
Ama tüm mevsimler rayından çıkmıştı
Karşına yine bozuk iklimlerle çıkmak istemedim
Bağışla!
Tenimde ter
Elimde kir
Ekmek istedim
Gül istedim
Dokuz doğuran anadan geldim
Şafaklar kuşanırım
Tenimde ter
Elimde kir
Ekmek istedim
Gül istedim
Dokuz doğuran anadan geldim
Şafaklar kuşanırım
Zamandan özerk bir takvimim şimdi
Dört gün dört gece inzivasında Tanrı
Zemheri bir ağıt yayılıyor
Harami bir coğrafyaya
Putlar yıkılıyor içimdeki savaşta
İlikleri çözülüyor kuralsız şiirlerimin
Bir fecirde tren yolları kızıla parladı
Öyle uğurladım gözlerini
bekleyişlerimi yokluğuna adadım
çıkarsız ve saf
pırıl pırıl bir ırmağın
ve üşüyen bir toprağın üzerindeyim
Olmadığın
Bir uçurumda buldum kendimi
Koyu ve derin
Oysa sen güzel bir kokuyu saklayan bir düş gibi
Yayıldın karanlığıma
Ve yine günah işledim
Sen bende kaotik bir miladsın
Zagros’u yakan ateş,
Dicle ile Fırat arasındaki arafsın
Elinde namlusuyla dokuz doğuran bir anasın
Bir şiirsin ,eylemin ön safında
Göğsümde kutsal bir duman,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!