Biz neden bu kadar mutsuz insanlar olduk?
Hayat mı yordu,
yoksa insanlar mı çaldı içimizdeki baharları..
Bazen itiraf etmekten korktuğum bir şey var: Biz aslında hiçbir şeyiz. Ne sen benim için bir isim oldun, ne ben senin için bir yer edindim. Yalnızca yarım kalmış cümleler, içi boş bakışlar, geride bırakılan kırık sessizlikler…
İçimde bir ses hep diyor ki; belirsizlik, en ağır yükmüş. Çünkü insan kaybettiğini bilir, özler, acısını taşır. Ama bilmediğini, adını koyamadığını… Onu neyle anarsın? Bizim adımız yoktu, belki de hiç olmayacak.
Hani CâN deyince bin CâN çıkarya
Cañ dan.....
Bilmezsin han gi birini koyacaksın cân'a..
Sen oLan CâN_ımı
Yoksa Cân oLan Can_ımı
@dsız..
CâN
Sen misin canın sırrını bilip unutan o derin gönül?
Sen misin canı Can bilip, Can olan?
Kalem misali, içindeki mürekkebi akşama,
Gönlümün sayfalarına usulca akıtan…
NESİN SEN CANTANEM...
Nesin sen BİRTANEM, nesin?
Şarkı mı, yoksa bir ezgi mi?
Bir rüyanın ortasında yankılanan ses misin,
Yoksa kalbimin atışına karışan dua mı?
İnsanı olduğu yerde donduran; nefes almayı zorlaştıran; gözlerini boşluğa diktiren o duygu… Sanki önünde bin kapı vardır da hiçbirinin anahtarı sende yoktur. Ne kadar uğraşsan, ne kadar çırpınsan da sonuç değişmeyecekmiş gibi gelir. Umutlarını alır; hayallerini alır; gücünü yavaş yavaş tüketir. Ve sen, her geçen saniye biraz daha ağırlaşan bir yükü sırtında taşır gibi yaşarsın.
Hayatında hiç çaresiz kaldın mı?
Hani öyle bir an olur ki; ne yapacağını bilemezsin. Kalbin bir şey söyler, aklın başka bir şey… Ama bedenin hiçbirine uymak istemez. Adım atamazsın. Konuşamazsın. Susamazsın da. Gözyaşın akar ama için boşalmaz; kelimeler boğazına düğümlenir ama kimseye ulaşmaz. İşte o an, insan kendini en çok yalnız hisseder. Çevrende onlarca kişi olsa bile, hepsi uzak birer gölge gibi görünür. Seslerini duyarsın ama hiçbirine tutunamazsın. Ellerini uzatsan bile hiçbiri sana değmez.
Bu gün,
İçinde papatya resimleri olan hırka mı giydim,
belki sen kokarım diye…
Kokunla dolsun istedim ellerim, saçlarım, hatta sessizliğim…
Bizim geç kaldığımız şiirler var,
mısraları yarım kalmış, dizesi eksik,
kalemin ucunda donup kalan kelimeler gibi…
Bir hevesle başlayan ama bitmeyen satırlar gibi…
Bilmediğiniz değerlerin değersiz edilişine mutlaka denk geleceksiniz…
Hayat, insana en çok da görmezden geldikleriyle ders verir.
Bir gün, bir köşede sessizce duran,
varlığıyla kalbinize dokunan,
ama farkında bile olmadığınız bir güzelliğin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!