Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Eğitip öğretmek onun görevi
Geceyi gündüze katar öğretmen
Okuludur onun ikinci evi
Nöbette okulda yatar öğretmen

Karanlık yok olur gittiği yerde

Sen ki alemlere rahmet olarak gönderildin,
Evrensel dirilişin eşsiz önderisin.
Veyl olsun seni tanımayan bahtsıza,
Gül kokunu duymayan burunsuza.
İnsanlığın efendisi,
La nebiyye badeh.

Barıştan yanayız dediniz,
Her türlü haltı yediniz.
Sahi siz bu filmi bize kaçıncı kez izlettiniz.
Orta doğuya girdiniz, çıkmak bilmediniz
Nerede petrol var orayı sahiplendiniz
Yapacağız dediniz,

Bana kocaman bir ateş yakın dedi
Kaşarlanmış hergele.
Adam tam bir psikopat
Şuna bakın siz hele
Aklı sıra İbrahim ' i ateşte yakacak
Karşısına geçip seyre bakacakmış

Kardelen gibidir mezralar
Kış boyunca onu örtüp kamufle eder
Sarıp sarmalar
Yığın yığın karlar
İlkbaharda eriyince karlar
Ortaya çıkar mezralar

Kırk yaşına erdi, risalet geldi,
Alemlere, rahmet idi peygamber.
Seçilip övülmek, ne de güzeldi,
İnsanlığa ışık saçtı peygamber.

Oku dedi Ona Cibril-i emin,

Biliyorsan konuş bilmiyorsan sus
Konuşup da rezil olma ey insan
Boş konuşmak ancak cahile mahsus
Her şeye bahane bulma ey insan

Sözlerin çok keskin yaralar beni

Filozof aklı işte,
Ara sıra saçmalıyor.
İnsan, konuşan hayvan diyor,
Hızını alamıyor,
Düşünen hayvan.
Bunu diyen, bir insan,

Ta'n etme ehl-i beyt'e, ruh-u nebi incinir,
Hor görme ehl-i hakkı, Fir'avunlar sevinir.

Kesilir taze fidanlar,
Süsler onları insanlar.
Oynarlar sabaha kadar,
Yine yılbaşı gecesi.

İçki kumar hindi de var,