Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Çocuk evde kazara, değerli bir şey kırsa,
Kırdığını söylemez, ev başına yıkılsa.
Çocuklar da biliyor, her suçun cezası var,
Suçu asla üstlenmez, dünyalar onun olsa.

Cezadan söz etmeyin, çocuklar korkak olur,

Anne baba çok biliyor,
Çocuğunu eğitiyor.
Sesini kestirmek için,
Hav hav yiyecek bak diyor.

Öğretmeni beğenmiyor,

Doğrular, yanlışlar.
Doğruyu arayışlar.
Boşuna mı bu çabalar?
Doğruya doğru, yanlışa yanlış.
Sana göresi, bana göresi,
Olmaz bu işin.

Tek göz evde bir başına yaşardın,
Hepimizin hatırını sorardın.
İğne yapar yaramızı sarardın,
Senden ayrı kalmak zor Fatma nine.

Mahallede herkes seni severdi,

Her akşam, saat on kırkta,
Bir ses duyulurdu, bizim sokakta.
Ne beş dakika önce, ne sonra,
Tam zamanında.
Sütçü geldi süt, diye bağırıdı.
Adını bilmese de, herkes onu tanır,

Gece gündüz Hakkı ara,
Aşık olup düş yollara,
Kapkaranlık o mezara,
Varılacak elbet canım.

Yaşamışsın neye yarar,

Ayaz belli tipi belli kar belli,
Sevdiğini candan seven yar belli.
Meyve belli kabuk belli zar belli,
Bahçelerde ayva ile nar belli.

Odun belli ateş belli kül belli,

bilmiyorum,
daha doğrusu,
bilmek de istemiyorum.
daha önce, hiç söylemiş miydim,
senin, yer yüzündeki,
en nankör yaratıklardan,

Beni dünyaya getirdin,
Hem yedirdin hem içirdin.
Kendin giymedin giydirdin,
Bende hakkın çoktur anne.

Annem senin hasretinden,

Dünyada herşeyin, karşıtı vardır,
Tatlı bilinmezdi, acı olmasa
Soğuğun karşıtı, ateştir hardır,
Güzel bilinmezdi, çirkin olmasa.

Artı ile eksi, aynı olur mu?