Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Ümmetimden iki sınıf var,
Buyurmuştu peygamber.
Kim bilir misiniz onlar?
Alimler ve amirler.
Onlar düzgün olursa,
Düzgün olur insanlar.

Kaynana hır hır,
Gelini zır zır.
Edilir kahır,
Tartışma başlar.

Kaynana dır dır,

Beklenen gün gelince,
Selamız verilince,
Kim ölmüş denilince,
Halimiz ne olacak?

İnsanlar toplanınca,

Kimin kimsen yok mu senin,
Bir dikili taşın,
Bir kaşık yavan aşın,
Sana arka çıkacak
Bir arkadaşın da mı yok?
Ya anan, baban, amcan, dayın,

Allı turnam, yükseklerde uçarsın,
Söylesene, böyle kimden kaçarsın,
Sen de benim gibi, çok mu naçarsın?
Derdini deyiver, kurban olayım.

Allı turnam, yad ellerde eğlenme,

Olur olmaz şeye kafanı yorma,
Dermansız dertlere düçar olursun.
Bal ile zehiri birlikte karma,
Sağlığın bozulur naçar kalırsın.

Kimsenin suçunu yüzüne vurma,

Bela-ü mihnetten uzak olasın,
Allah'ın yolundan ayrılmayasın.
Önünde sonunda Hakk'ı bulasın,
Hak'tan yana ol sen, daima yavrum.

Yerküre her an deveran ediyor,

Yüklenir sırtına, bir yığın çalı,
İki büklüm gider, köylü kadını.
Bazen de sırtında, taşır çuvalı,
Sesini çıkarmaz, köylü kadını.

Kaynana “çocuk” der, gelin doğurur,

Muhammed'i müjdeledi Bahira,
Sen ne şanslı bir dağmışsın be Hira.
Onu gördün çok yakından zahira,
"İnnallahe kane alimen habira"

Gırtlağından, haram lokma geçene,
Kusura bakmayın, ben adam demem.
Çocukları açken yiyip içene,
Sizi bilmem ama, ben adam demem.

Çoluk çocuğunu, koyup kaçana,