Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Sen gideli, tadım tuzum kalmadı baba,
Bilemezsin, sana nasıl muhtacım.
Sen benim sırtımı dayadığım, ulu çınardın,
Sen yıkıldığın gün, ben de yıkıldım.
Bir görsen halimi, hiç iyi değilim,
Rüzgarın önünde savrulan,

Bulduğunu, indirmişsin midene,
Giydiklerin, dar geliyor bedene.
Kapılardan, sığmıyorsun o da ne?
Can boğazdan geliyormuş, durma ye!

Vücudunda, bu yağların işi ne,

Bereketli toprakları,
Lapa lapa yağan karı,
Çok sıcaktır insanları,
Ben ülkemi seviyorum.

Dereleri ırmakları,

Bana, kim olduğumu sorma,
Sadece bir kulum.
Mazluma kalkmaz elim,
Yalan söylemez dilim.
İnsan olmak tek idealim.
Hak ehline yoldaşım,

Mazimizi unuttuk,
Ayrı ayrı yol tuttuk.
Genç kuşağı uyuttuk,
Bize Kabe ağlıyor.

İslamdan uzaklaştık,

Bodrum kalesinde, su altı müzesinde,
Bir kadın gördüm,
Karyalı prenses.
Yaklaşık, kırk, kırk beşinde,
Şehrin girişinde,
Temel kazarken, iskeleti bulmuşlar,

Size göre, nedir mutluluk,
Sevmek, sevilmek mi?
Tatmadan bilinmez ki o.
Belki bir yarış,
Galibi, mağlubu, belli olmayan.
Ya da bir kovalamacadır,

Ey kendini, Hakka adayan,
Hakkın hadimi,
Hakikat yolunun, garip yolcusu,
Yolun meşakkatli ve uzun.
Yükün çok ağır,
Taşıyabilecek mi omuzların,

Lokman hekim diye, birisi vardı
Hasta olanlara, ilaç yapardı
Bu dünyadan onu, ölüm kopardı
Ona mı kalacak, bu yalan dünya

Musa' nın kavminden, zengin Yahudi

Tüm insanlar, aynı anda doğsaydı,
Farklılığın, bir anlamı kalmazdı.
Herkes zengin, herkes mutlu olsaydı,
Yardımlaşma diye, birşey olmazdı.

Tüm insanlar, tek kadından doğsaydı,