Adem Uysal Şiirleri - Şair Adem Uysal

Filistin halkına, saldırıp durdun,
Yeter artık, kendine gel İsrail.
Masum insanları, arkadan vurdun,
Yetmedi mi, döktüğün kan İsrail?

Sivil hedeflere, bomba yağdırdın,

Avcı vurmuş, yavru ceylan ağlıyor,
Feryad-ı enini, yürek dağlıyor.
Yaraları, ırmak olmuş kanıyor,
Zalim avcı, nasıl kıydın ceylana?

Ceylan, senin evin, oban nerede,

Benim sevgim yıllar geçse eksilmez,
Sevmeyenin anlaması zor beni.
Zemheride yandığımı el bilmez,
Kömür eder içimdeki kor beni.

Ben sevince uçurumlar düz olur,

Ölüsü var denizde kedi ile karganın,
Pet şişenin, poşetin, battaniye yorganın,
Suyun üstünde yüzen,terliklerin, urganın?
Utanalım, birazcık kaldıysa utanmamız!

Denize karışıyor, bak kimyasal atıklar,

Çöp çatanlık, moda oldu bir anda,
Yaşlı başlı, birçok insan ekranda.
Biraz, akıl fikir olur insanda,
Kimi gelin, kimi damat adayı.

Bir kanalda, çıkmış iki ihtiyar,

Pamukkale, Bergama, Aspendos bizde,
Güzelhisar, Efes, Meryemana bizde,
Yer altında gömülü, tarih var bizde,
Herkesi bekliyoruz, Anadolu'ya.

Buldan ve Babadağ dokumalarını,

Maşallah, sapasağlam, güçlü kuvvetli,
Biraz da etli.
Taşı sıksa suyunu çıkarır, derler ya hani,
Aynen öyle.
Fazlası var, eksiği yok,
Kapıyı çalınca, alacaklı geldi sanırsın.

Baban seni okutmuş, adam olasın diye,
Sen onu unutmuşsun, söyle bakalım niye?
Zamanında verseymiş, seni bir tamirciye,
Belki adam olurdun, babanı ağlatmazdın.

Bak adamın haline, yaşlanmış görüyorsun,

Zi edep olanları kınayıp dışlarsanız,
Bi edep olanları övmeye başlarsınız.

Hayat, benim hayatım diyorsun,
Tek başına, yaşasana.
Fazla, israr ediyorsun,
Kendinle konuşsana.
Hayat, müşterek biliyorsun,
Yükü paylaşmak,