I. İkiyüzlülerin Sofrası
Bir sofra kurarlar,
beyaz örtüler serilir,
altın çatal, gümüş kaşık parlar.
“Buyurun!” derler halka.
Ayyuka çıktı yoksulun ahı
Gözyaşıyla suladı toprakları.
Çekilmez oldu zulüm,
Keder
Açlıktan kavrulmakta yürekler.
Yaratana binlerce şükür diye diye
Çınarların gölgesinde büyüdüm ben,
Soğuk suların konakladığı kuyularda,
Avuçlarıma düşen ilk serinliği,
Yayla’nın kalbinde duydum önceden.
Tozlu’nun yollarında yalınayak koşarken,
Bir sabah uyanmak istiyorum,
Şehir camlarının ardında olmadan
Toprağın sessizliğini diliyorum,
Bir kuşun kanat çırpışında yankılanan…
Pencereden baktığımda
I. Kıvılcım
Bir sabah doğdu karanlığın içinden,
Bir umut sızdı taş duvarların ardından.
Selanik’te bir bebek ağladı sessizce
Ve maviye boyandı Dünya o gece.
Dağ başında açan gelinciksin,
Eğilse de rüzgârda kırılmayan.
Sinende köylerin ezgisi var,
Saçlarında doğduğu yer güneşin,
Her adımında bereketi taşıyan…
Sen benim havam, suyum, toprağım.
Ege’yle Akdeniz’in köşesi
Gönlümde bitmeyen düşler.
Bir yanım yeşil, bir yanım mavi,
Seninle güzeldir her an, her yer.
Menteşe’de bacaların yükselir gururla,
ÖĞRETMENİN TÜRKÜSÜ
Ben,
Karla örtülü yollardan geçtim,
Bir ülkenin umudu gönlümde,
Avuçlarımda tebeşirle...
Karla örtülü yollardan geçtim,
Umudu aldım gönlüme,
Avuçlarımda beyaz tebeşir,
Bir ülke vardı içimde.
Ben bir öğretmenim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!