Yeniden Dünya’ya gelseydim,
köy yollarında koşardım çocukluğumda,
çimen kokusu sarardı dizlerimi,
toprak ellerimi kirletirdi,
pırıl pırıl olurdu kalbim ama.
Taş sektirirdim bir dere kenarında,
Taşların arasından
Toprak kokusu yükselen.
Çocukların çıplak ayak sesleri
Yırtıyor sessizliği.
Duvarlar döküktür,
Taşların arasından
ıslak toprağın nefesi yükselir,
duvarlara siner nem,
Çocukların çıplak ayak sesleri
Şimşek gibi
Deler sessizliği.
Ne zaman yürüsem bu sokağın önüne,
Nemli toprak kokusu karşılar beni, hüzün var içinde.
Kırık Arnavut kaldırımları ve her çukurda bir hikâye,
Yağmurun bıraktığı kirli su birikintisi değil bir gökkuşağı,
Yoksulluğun yansımasıdır diye.
Koşan çıplak ayaklar, çınlayan her ses bir yaşama dokunur,
ZAFER DESTANI
I – ANADOLU YANIYOR
Anadolu yanıyordu,
ocaklar sönmüş, köyler boş,
yollarda kimsesiz çocuklar,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!