Abdulkadir Karaman Şiirleri - Şair Abdul ...

Yıldız yıldız,
seni aradım;
bulut bulut.
Gökkuşağında;
Yoktun; mehtabın gizeminde;
Ayrılma, buluşma kavşağında…

“İnsan!
Kâinata tek hükmeden yaratık
Ne verilmişse ona verilmiş
O her şeyin sahibi
Değilse bile olmalı artık! ”

Bir çıplak bakıştı örtündüğüm elbise
çıkarmamak üzere giyindiğim! ..
Bir üryan yürek kaldı sızlayan içimde.
Bir yıldız kayması şavkıması
kadar sürdü sevindiğim! ..
Gözlerim guruplar mahkumu,

Düşmüş istemeden amansız derde
Arıyor çâreyi, soruyor, nerde?
Darmadağın, her parçası bir yerde...
Bir yangın yerine benziyor kâlbim!

Umutları kalmış özü körlerde

Güneş, tutsak olduğu yere
Gitmesi gerektiği zaman
Gider teslim olur…
Ya sen! ? ...

Yağmur sağanak sağanak yağar…

YAR OLMADAN

Dert kuşatmış canı, mülkü
Satılmıyor yar olmadan
Sinedeki sevda yükü
Atılmıyor yar olmadan.

Hasret ile oya oya işlemeli yüreklerin
Sevgi ile nota nota bestelidir ezgileri.

Şartlanmışsa, serenatta kor bakışlar kavuşmaya
Demir atar içtenlikle, umutlara sezgileri.

Kapı kapı dolaşıp boş yere iş arama
Deseler de iş yoktur, becerene var ama(!)
Takip et, etmez isen…nâfile hayıflanma:
Gerek yok sıka sıka çürütmeye dişini
Yollarını öğren gel, görsünler her işini.

Geceler gözyaşı, geceler isyan!
Bir dalın burcunda titreyen yaprak
Kirlenmiş bir kâlpte zonklayan nisyan
Umut kılavuzsuz, göz yalınayak…

Çiçekler, çiçekler arılar sürgün

Senin yüzünden…
terk edersem bu diyarı…
geri gelmezsem;
senin yüzünden,
yüreğimdeki sızılar,
döktüğüm gözyaşları.