Zindan Şiiri - Sinan Bayram

Duvarlar, suskun bir çağın tortusu,
Her taşında eski bir nefesin yankısı var.
Kendimi dinledikçe büyüyor karanlık,
Ve karanlık büyüdükçe içimde bir ışık yanıyor—
Çünkü insan, gölgelerin içinden
Kendi yüzünü tanımayı öğreniyor.

Zaman burada akmaz;
Sadece biriken sessizliktir takvimim.
Gölgeme sorarım bazen:
“Özgürlük nedir?”
O da duvarlara çarparak döner geri,
Tıpkı düşüncenin
Sınırlarında gezinen ürkek bir kuş gibi.

Demir parmaklıklar arasında
Gecenin nabzını dinlerim.
Her nabız vuruşu,
Kendi varoluşumun
Bir anlık imzası.
Belki de insan,
Tutsak olduğu yerde
Kendini en derin hurafelerden arındırır.

Zindan, beni karanlığa mahkûm etmedi;
Yalnızca gözlerimin içindeki ışığı
Daha görünür kıldı.
Bilir misin?
Bazen en kapalı kapılar,
Kendi içimize açılan
En geniş geçitlerdir.

Ve anladım sonunda:
Özgürlük, duvarların olmadığı bir yer değil;
Duvarların içinden geçebilen
Bir düşüncenin
Titrek ama yılmaz yürüyüşüdür.

Sinan Bayram