Zindan Şiiri - Eray Karaöz

I

Ulu Tanrı zihnime bir kelepçe vurunca
Sesim kesilir yerden, yüreğim hep senledir.
Köşede selam verir, gözlerini kırparak
Islak, çürük tahtadan yere yakın bir sedir.

Kapısı kapanınca tozu kalkar zindanın.
Burada bütün çaylar, kızıl kanla demlenir!
Kitaplar bir köşede, dans ederken şehvetle;
Sapkın ruhlar zindanda doyasıya eğlenir.

Haz duyarım içerde memleketim önemsiz.
Görece denen olgu, anlamını yitirir.
Tattıysam bir kez eğer, acının şerbetini
Ölüm asla işlemez; beni, yaşam bitirir!

Kuzguncuk hasmım olur, istemem düşünmeyi;
Yalnız sensin hakikat, kalan şeyler bir hiçtir...
Dışarı baktığımda aptal derim insana
Siyahla beyaz asil, bütün renkler tiksinçtir!

Uykum gelmez seninle, şavaş ederken zihnim;
Bilirim ben nefsimi, en başından yeniktir.
Ve virâne zindanın en köhne kenarına
İsmin çiviliyse de, silüetin siliktir.

Sesini yaratıp da, sohbet ederim senle
Söyle, aşık sence de; yaradan değil midir?
Verdiğim canı alıp gülerim nefretimle,
Nefretim gerçekten de ölüme fail midir?

Var olan hanelerin, babasıdır bu zindan;
İnançları öldürür, dinsizlere yer verir!
Açılamaz bir daha kapandı mı kapısı;
Tanrı acı bir kahve, zindan ise telvedir!

II

Dört yana düşer gölgem giyotin indiğinde,
Sessiz kalabalığın gözyaşları sahtedir.
Tanrı da sahte olsun, diye dua ederim
Yeniden dirilmeye olamam ben müktedir.

İtiraf etmek için delirdiğim korkular
Başrol olur zindanda, fon müziği çığlıktır!
En gizli fısıltılar, yankılanır içinde
Zindanın huyu serin, bakışları ılıktır.

Zindana ödünç verir, geçmiş tüm ışığını
Anıları toprağa çıplak eliyle gömer;
Sen durgun bir halde dikilip de ortada,
İsterken ışığını, zindan ne hadle söner?

Duvarlar çatlar bazen sarsıldıkça bedenim
Bilir misin bu zindan, nerelerden kadimdir?
İtaat etme emri, anons edilir her an
Zindana uymayanın durumu ne vahimdir!

Anlarım benliğimi zaman akınca tersten,
Karşılaştığım azap cehennemden elimdir.
Bir kez konuşan bile karışır pis suyuma;
Zindandan kaçtığım gün, kuşkusuz ecelimdir!

Ömür boyu bir oruç farz edilmiştir bana
Bu zorunlu orucun sevabı bile yoktur
Lakin ihtiyacım da olmaz az bir ekmeğe
Kendini yiyen insan halihazırda toktur

Var olan alemlerin, atasıdır bu zindan
İsimsiz suçlulara karşılıksız nâm verir!
Yetmez insanın aklı, gücünü anlamaya;
İnsan küçük bir kayık, zindan ise yelkendir...