Zeliha Bicer Şiirleri - Şair Zeliha Bicer

Ben İstanbul’u niye seviyorum biliyor musun?
Çılgındır, karışıktır çatlaktır hatta
Kuralları yoktur mesela
İstanbul beyefendisidir bazen
Bazen bir orospunun sakızında
Genç kızdır masumdur

Karaköy'de balık yediğimizi
Köprü altında kaçak öpüşmelerimizi
Unutmadım..
Seni giydim üstüme

Laf olsun diye demedim
Konuşmam da öyle
Can kırıklarım var
Kırgınlıklarım
Unutamadıklarım
Attım kenarına yüreğimin

Sen gökkuşağımdın benim
Renklere bezerdim seni
Sonra
Maske düştü
Suretler tek tek
Göründü gözüme

Mavi masa , deniz içinde
Sirtaki oynuyor kadının teki
Kara gözlerin geliyor aklıma nedensiz
Ne maviye uyuyor ne de denize
Sen geceye uygunsun en çok
Çöl sıcaklarına, buz gibi soğuklara

Ne desem eksik kalır
Ne yapsam fazla
Lafla gönül arasında
Tükendim
Artık ne haberim gelir
Ne sesim çıkar

Gök gürledi, yağmur yağdı
Martı çığlık çığlığa
Deniz köpürdü, vapur sallandı
Ben ağladım..

Dilim suskun, yüreğim gamlı

Suyun taşı delmesi gibi
Sabır
Gün doğumunun ve batışının
Kızıllığındaki sınır
Martıların çığlıklarında

eni özledim demeye utanıyorum
Seni seviyorum desem hani
Dilim tutulur,dağlar eğilir,denizler köpürür
O zaman akarım, çoğalırım
Ne zaman telefonum çalsa
Sen diye açarım

Bu gece aynı yatakta,
Birbirine değmeyen tenlerdeydik
Yüreklerimiz sancılı, acılı
Gözlerimizde tarifsiz keder vardı.
Düşerken çiy damlası gibi sevgin
Yangınımda, yanımdaydın