Yeryüzünün Çilesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Yeryüzünün çilesine gömüldüm,
Her dokuma, bir karanlık süründüm,
Bana düşen, tevekkülü büründüm,
Bu hikaye, böyle de gider sanma.
*
Yarıklarla dolu, derin bedeni,
Tahakkümün, saltanatın nedeni,
Liyakatsiz, sahiplenmiş madeni,
Karanlık, toprağa yâr olur sanma.
*
Ayrılanlar, yabancıyı bilmez mi,
Başka söze, yamanmaya gelmez mi,
Çıkar uğruna, geçmiş silinmez mi,
Lâl olana, söz hakkı verir sanma.
*
Hakareti kabullenip, yutmanın,
Zamanlı volkan gibi, patlamanın,
Esaretin zincirini, tartmanın,
Sebepsiz, zelzelesi olur sanma.
*
Nice nesil, uygarlıklar yitirse,
O çığlıklar, ufkumuzu titretse,
Müstebitler, felaketi getirse,
Mirası bol coğrafya, biter sanma.
*
Kuzey buzul, güney çölün alevi,
İşitilmez toprağın, öz görevi,
Çürütmüştür, tutan ana gövdeyi,
Temellerini, sapasağlam sanma.
*
Tek parçaydı, bir dev gibi bütündü,
Ufukları, neden sisle örtündü,
Dağı gitti, nehri yaşla büründü,
Bu toprağın evlatları, kör sanma.
*
Denizi, bizim yaşımız büyütür,
Geleceği, o kurak çağ yürütür,
Kadim bilgiyi, külüyle çürütür,
Devran dönmez, ızdırap bitmez sanma.