Yaylanın Yankısı Şiiri - Kasım Kobakçı

Yamaçların koynunda konaklayan,
Enginleri süzen, bilge duruşun,
Nazarı, hep ufuklara dönüksün,
Kavalına nağmeler fısıldayan.
Ilgıt esen, yelin uğultusunda,
Duruşu, eski masallar anlatan,
Sabahın buğusudur, senin soluğun,
Omuzların heybetli, nasırlı ellerin,
Direncini sınarsın, buz ayazların,
Direncini sınarsın, yakıcı sıcağın.
*
Baharda apayrıdır dirilişin,
Kuzuların meleyişi müjdelerin,
Doğanın uyanışı, o geleceğin,
Hemen ardından, sık kekiklerin,
Ovayı saran, o rayihası keskin.
Yazın ise bambaşka, kurumuş toprakta,
Güneşte yanmış tenin de, bir hoştur,
Alnına düşen, perçemlerinle bir başka.
*
Sen vadilerin, yeşille büründüğü,
Sen meraların, bereketini sunduğu,
Sen konuşunca ayrı, susunca ayrı,
Senin dingin gözlerin seyrederken,
Sürüye katılan, yeni canlar apayrı.
*
Sen ocağında ateşsin, ateş,
İsmin dolaşır, dağdan dağa.
Sen bilgesin, sen ulusun,
Yaşlı bir çınar gibisin,
Sen babasın, sen atasın,
Sürüsünü canından sakınan,
Sen bir inançsın, sarsılmaz inanç,
Bunun anlamı işte, o yurt sevdası.
*
Güzün rengi, çökerken eteklere,
Sarı ve kahverengi, olurken her yerde,
Sakin bakarsın, derin bir hüzünle,
Giden turnaların ardı sıra, gülümse,
Göç vaktinin getirdiği, o sükunete.
*
Kışınsa bembeyaz, bir sessizlik,
Her yanı kaplayan, karın altında,
Kulübenin isli, duvarlarına sinen,
Odun ateşinin, çıtırtısı uzaktan,
Ve dışarıdaki kurdun uluması.
*
Sen yıldızların yoldaşısın,
Gecenin karanlığında parlayan,
Samanyolunu avucunda tutan,
Ay ışığının altında oturan,
Kainatın nabzını dinlersin.
*
Sen sabırsın, kahırsın,
Kayadan daha metanetli.
Sen doğayla bir bütünsün,
Irmaklara akar, rüzgarda esersin,
Sen toprağın, ta kendisisin.
*
Sen ki, zamanın tanığısın,
Patikaların dilini bilirsin,
Her pınarın, sırrını taşırsın,
Kayaların, bin yıllık öyküsünü,
Yalnızca sen anlarsın, alperen.
*
Sen bir yeminsin, hiç bozulmayan,
Ezelden ebede, süren bir nöbet.
Sen bir umutsun, geleceğe bir gül,
Her şafakta, yeniden yeşeren,
Sen hayatsın, en yalın hayat,
İşte budur, yaylanın yankısı.