Yasemin Güven Şiirleri - Şair Yasemin Güven

Bir meraba ile başlamak istiyorum sana neden bilmem...
Galiba çok özledim seni anlatması mümkün değil...
Nedenini bilmiyorum herkeste seni arıyorum kaşını gözünü...
Yürüyüşlere bakıyorum benziyor mu diye ama hep eksik....

Senden sonra çok yanım eksik acılar içinde unutamıyorum...

Tüm yaşanmışlarımızı bir hoşçakala sığdırdık ne varsa..
Meraba ile başladı bir hoşçakalla bitti bitirdik...
Kaç mevsim geçti ne yağmurlar ne fırtınalar...
Biz nasıl bu hale geldik nasıl bitirdik herşeyi bir anda...

Şimdi sen başka ben başka şehirlerde nefes alıyoruz...

Nerde hata yaptım hangi adımım yanlıştı bilemedim bulamadım da...
Seni sevmem mi yoksa seni hayatımın merkezi yapmam mı söylesene...
Sana ya ben yetemedim yada seni seven kalbim hangisiydi...
Anladım ki senin dünyanda yerim olmamış ben sadece fazlalıkmışım...

Gidiyorum ne sesim kalıcak sana nede suretim hayalimi bile bırakmıyorum...

Nasılda inandırdın beni sevdiğine gözlerimin içine baka baka yalanlar söylemişsin...
Bu kadar mıydı herşey yalan olmak zorundamıydı bir seni yalan söylemez derdim...
Keşke keşke gelmeseydim sana seni bu kadar çok sevmeseydim yıktın bitirdin herşeyi...
O kadar öfke ve kızgınlıkla doluyum ki affedemiyorum seni değil kendimi seni seven kalbimi...

Sessizce geldiğim hayatına sessizce gidiyorum sana bir borcum kalmadı fazlasıyla aldın benden...

Ne çok sevmiştim değer vermiştim başıma taç gönlüme sultan eğlemiştim...
Meğer oyun oynamışsın hiç sevmemiş sever gibi yapmışsın bana....
Belli çok mutlusun ellerin yanında değerim olmamış yanında...
Bilemezsin ne kadar canımı yaktığın kırıp hayata küstürdüğün...

Ayakta alkış tutuyorum sana bu kadar iyi oyun oynadığın için son perde....

Soruyorlar bana neden bu kadar üzgün kırgın olduğumu...
Hergece yanlız kaldığımda hıçkıra hıçkıra ağladığımı...
Sesim duyulmasın diye yastığımı sımsıkı tutup ısırdığı mı...
Öldüğünü kabullenemezken senin öldüğünü nasıl söylerim ki...

Hayat çok erken aldı benden seni...

Nerden başlıcam ne söylicem bilmiyorum nasıl davranıcam...
Söylemek istediklerim boğazımda düğümleniyor boğuyor sanki...
Belkide kendimi kandırmak yalanlara inanmak istedim sadece...
Daha az acı verir sandım ama olmadı hala canım daha çok yanıyor...

Gitmek mi lazım yoksa kalmak mı ikiside acı hayal kırıklığı...

Canım yanıyor sanki ama elimden birşey gelmiyor iyileştiremiyorum kendimi...
Kalbim o kadar yorgunki yavaş yavaş oda ölüceğini hissediyor sanki...
Bir an geliyor sanki boş bir mezara gömülmüşde çıkmaya debeleniyorum...
Ben niye doğmuştum ki insanların yalanlarını duymak için mi...

Yoksa birini sevip yarı yolda kalmak için mi benim kalbimi kırmaları için mi...

Söylesene için yanmadı mı beni böyle üzmen kırıp dökmen neden yaptın...
İnandım sana yada inanmayı seçtim seni sevdiğim önemli sandığım için...
Bilemedim sana değmiceni unutmuşum özür dilerim hata benim...
Evet şerefsiz olduğunu sevgimi haketmediğini damla kadar değerinin olmadığını...

Şimdi iki dünya bir olsa sen bittin yoksun artık bir daha olmıcaksın...

Bugün ağır bir haber geldi aklıma gelmicek bir haber...
Öfke duymamdan mı kırgınlığımdan mı neden bilmiyorum gaygısız kaldım...
Telefonum çaldı acı bir şekilde değilde normal herzamanki gibi çaldı...
Telefondaki ses nasıl olduğumu sordu ve annemin ölüm haberini verdi...

Ben güçlü bir insanım etrafıma umursamadığımı üzülmediğimi yansıttım..