Gümüş akarsularla yıkanıyorken toprak
Geçip gidiyor kuşlar kanat kıpırdatarak
Gazi Battal yurdunun koyakları yemyeşil
Bir kaftana bürünmüş, parlıyor ışıl ışıl...
Tabiat başka renk ve bir başka ahenk ile
Günbegün kaynayarak kudurur gökte güneş.
Kızmakta, çatlamakta, alevlenmekte güneş…
Küre-i arzın bütün zorunu biz çekerken
Niçin böyle yanar ki bizden yüksekte güneş?
Yoksa onun başı da kara dumanlarda mı?
kıyamet mi kopuyor
bu hengâme neden
niçindir âdemoğlunun
bu ivecenliği
bütün unsurlarıyla insanlar
yatağından taşmış
gözlerinden fırlayan
alelade bir bakış bile
beni kül etmeye yetecek kudrette
bir alev topu gibi
üzerime üzerime geliyorken
mümkün mü sana birkaç saniyeden
hiç olmazsa yaşadık hayatı şairce
açık gitmez gözlerimiz
aşka, hüzne, sevince
kibrit kutusuna sığdırdık zamanı
sonra yaktık onunla
barut gibi şişmiş yedi katmanı
Tükenmişliğin son faslı bu olsa gerek
Yıkıldım gölgeme basıp sendeleyerek
Ne bir dost selamı kaldı ne bir sevgili
Sual eden yok, herkesin tutuldu dili…
Yalnızım, öyle yalnızım, avareyim ki
Ey, sən qəlbimin bütün qalalarını yıxıb
Məni pərişan edən xəncəri qan rəngi qız
Qəhrindən qaçdı ruhum can qəfəsimdən çıxıb
Yox, ürək döyüntümün qalmadı ahəngi qız
Sor Xuda xatirinə necədir vəziyyətim
Yalnızlık
bir adam boyu yükseldi gökte
ayakları,
başımdan bir karış yüksekte
gözleri yanar
bir dağ gibi yanar,
Ey sen ki
ömründe kırk bahar görmedin daha
ama benim gönlümde
kırk günde
kırk bin çiçek açtırdın!
Zamanın
Əs ruhumu titrədən bir sərt küləq kimi əs
Sinəmdən öz könlümü götürəcəq kimi əs
Mərhamət kılma yenə əs ki əşidsin hər kəs:
Ay çöhrəli sultanım, qurbandır sənə canım.
Əs, məni sarp dağlara, quru çöllərə apar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!