Nihan Demirel - Yara İzi... Şiiri - Anto ...

Bazen, tek kişilik hayattayım... Canım titriyor, çocukluğumu kokluyorum... Öyle bomboşum ki...
Dolanıyorum, duvarlarımın arasında. Mırıldanıyorum, oturuyorum, kalkıyorum, tekrar oturuyorum...
Olmuyor...Canım titriyor hâlâ....

Sonra ellerime takılıyor gözlerim; liseden kalma bir yara izine burkuluyor içim. Ne kadar çok kızmış ve ne kadar çok kıskanılmıştım -Ah! kızlar-
Emre 'yıllardır aynı sırayı, aynı lokmayı, aynı gülümsemeyi paylaşıyoruz. Birgün 30 una geleceksin ve bana dair birşey düşmeyecek aklına...Şimdi kızsanda,birgün gülümsetecek bu iz seni ' demişti; elime kalemin sivri ucunu tüm kuvvetiyle sokuşturken. Haklıymış...