Yağmur Şiiri - Mustafa Dağ 2

1

Yağmur,
şefkatle damlarken
karanlık şehrin damlarına,
usulca seyrederken
evlerin hüzünlü camlarında,

elimi uzattım pencereden.
Aldım avucuma.

Acı bir gülümseyişle baktı bana.
Bir şeyler geveledim — anlıyordu beni.
Sustum — dinliyordu.

Vedalaşırken anlaştık:
yeniden selamlaşacaktık.

Ey usul usul yağan yağmur!
Ardına bak...
Dokunduğun yerler mağmur.

2

Gel ey yoldaş, kulak ver!
Usul usul yağan yağmur ne der:

“Şefkatim kâfidir hepinize.

İster kokla beni içine,
kalbinde açılsın bir pencere.

İster temaşa et keyifle,
bakışların israf olmaya.

İstersen al avucunun içine,
sırdaşın oluram.

Ya da gel ey dost,
dinle:
dokunduğum her nota
Allah der.”