Yağmur Şiiri - Musa Özkaya

Ey ruhumun içine ışık saçan bulut,
Dök renksiz yaşını gözüme,
Ne olur bize de bizlerede bir umut.

Yağsın kevserin misilsiz aşk saçsın yaralara,
Deydigin dudaklarda bıraktığın ümit,
Fecir ışığı gibi gün doğursun firak yazan sabahlara.

Kısma! Kısma sesini çişil çişil yağan bulut,
Toprağın kokusu fezada duymuyor musun?
Susma sağır kulaklar nebatların rengini solusun.

Yüzüne göğe kaldırıp ağlayamayanlar ağlasın benimle,
Çıksın feryatlar kükreyen kalbimle.birlikte,
Figanınız ya gel yazsın ya da gitme.

Kederin yüzünü çevirin aksın çehrelerden tane tane,
Boncuk boncuk fışkırsın umut denen dere,
Kurusun firakın çanağı ince ince.

Ey sekillerinden hayal kurduğum bulut,
Boğazını delercesine kus damarlarından,
Pas geçtiğim tüm hayallerime bir taze umut.

Sen yağarken akmasın göz çanağına kırık düşler,
Tamirciniz ben olayım düşüreyim size pırıltılı gülüşler,
Ne olur kurusun gamzelerin yolu benle aksın mesut inciler.

Bazen kapkara gecede bazen ışıltılı ortamda doldur kendini,
Sır kalıp geceye yazdığımızı sil eşiklerden,
Birde ışığın kölesi olan yalanları sil insan ve dilinden.

Yağ! Yağda tılsım sanıp ip bağlayayım damlalarına,
Asayım saklı kalmış kavuşamayan sevdaları,
Pakla kin tutmus gönülleri,
Pakla kin esvabı giymiş bedevileri.

Ve estir gücün yeterse uğultulu rüzgârı,
Bana dokun, ona dokun üşütme sen sonrası vücudu,
Ne olur umut doldur bizlere,
Bir damla umut! Bir taze umut.