Aşkın bir uzaklıktadır düşüncelerin, yıldızlararası bir mesafededir. Rengi olmayan boşlukta, toz ve karanlıktan oluşan, ışığın uğramadığı savrulan bir yalnızlıkla monolog halindesindir. Anlamaya çalışırsın kendini. Tefekkür değildir bu… Yargılarını, çelişkilerinle beslersin. Hiçbir şey nesnel değildir. Fırtınanın sert uğultusu zaman kavramını alt üst eder. Kağıtlara bakıp, onları ayna kıvamında suratına tutarsın… Sonra kara kalemle çizersin yansıtamadığını… Bir daha bakarsın… Siyah kanatlı, yargıç cüppesinin altında saklananları görürsün. Çetrefilli bir tanışma zamanıdır, yıllarca birlikte gezindiğin konuklarınla.
"Hoş geldin evine hep buradaydın ama yeni geldin. Korkuyorum senden. Sen benim bilmecemsin. Aziz olmadığını biliyorum, bende bir aziz değilim. Seninle bu ilk karşılaşmamız ve şimdi birer yabancı olduk hepsi bu! Hiç tanışmadan yılları geçirdik beraber… Aştığımız bu merhalenin ardında bir arkadaşlık çıkar mı bilmiyorum? Yıllar içinde değişen bedenime baka baka büyüdüm ben. Ona alıştım. Sana gelince yorumsuzum? Sen bir bilinmezliksin, şimdilik yine öyle kalacaksın… En az benim kadar yabancı olmalısın bana… Birazdan ağacın dalı kopacak, toprak savrulacak ya da savrulmaya fırsat bulamadan bir kar kristaline dolacak; donup, düşecek ve kırılıp, dağılacak… Mevsim her şeyi makul kılıyor. Ben, ayaklarımı duşta ıslatırken sen neredeydin? Derimi sıyırıp, kemiklerimi yıkardım. Düşüncelerimi yakmaktan çok daha kolay olurdu… Biraz acı ve kan; şikâyet ederdi beni… Düşüncelerim eksikliğini arardı… hiçbir öz posasını bırakmadan özgürleşmiyor…
Gölgen yok senin. Işık, sana, senin bana olduğun kadar yabancı… Şekli olmayanın rengi olmaz bilirim! Yukarı doğru alevlenen, ıslak, meşe kütüğü bu yangının başladığı yer olmalı… Sıranı savmaya geldin biliyorum! Sana arzı endam etmem mi lazım?"
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta