Volkan Yoruç Şiirleri - Şair Volkan Yoruç

Ben bildiğinden farklı değilim
Tek değişen insanlar ve zaman
Başkasını geç
Herşey aynı monotonlukta
Sen iyi ol bari
Kıymetini bil herşeyin

Eserde durur deli rüzgar
Uçuşur sarı yapraklar
Gökyüzü griye bulanırken
Sonbahar yine kapımızı aralar
Çiçekler boyun eğerler
Açmaz olurda solar gider renkler

Gezmek istanbulu gezmek
Bulutların olmadığı bir gün
Ne içte bir hüzün
Ne de karamsarlıkla dolu ömrün
Boğaza balık misali dalmak
Kimsenin balık tutmadığı bir gün

Zemheri olmuş mevsimim
Donmuş bakışlarım
Artık maziye kalmamış ümitlerim
Güneşimle bile ısınamaz olmuş yüreğim
Çok yaşadım acı günler
Çok gördüm yorgun gözler

Elimden düşsende dilimden düşmezsin
Usulca gözlerim seni
Sen bilmesende
Belki yağmura yakalanırsın
Yanında ben olmam, ıslanırsın
Elimden düşsende fikrimden düşmezsin

Gözler tuzak
Sözler tuzak
Zehir zemberek olmuşum
Söyle neden herşey bana uzak?

Eller tuzak

Bir ayna ve ben
Karşı karşıya
Ben benle yüzyüzeyim
Yüzleşmede
Dert bende derim
Keder hırs

Bu ne kadar acı bir düşmüş
Yaşayan bilir derler
Sevdam uzaklara düşmüş
Yaşayanı nede yakar bu kederler

Gözden ırak olan gönülden de ırak derler

Sabahın ilk ışığı vuruyor balkonumun kıyısından
Ya şimdi anlarım yada bir daha gelmez belki bu an
Güneşi bekliyorum
O Issız bekleyişteyim işte anlarsan
Sen güneşi yakaladınmı böyle mahmurken?
Soğuğa bakmazsızın usanmadan

Kartondan düşler kurardım önceleri
Birer birer yırtılırlardı
Kibritlerden temeller hazırlardım
Teker teker kırılırlardı

Ergiyik olur çıkardım her defasında