Üşüyorum Şiiri - Halil Kumcu

Öyle çok üşüyorum ki yalnızlıktan;
Bir rüzgâr bulsa benim beşiğimi,
Gecenin bir vakti
Alıp götürse bütün terk edilmişliğimi.

Gidip annemi ve o evi ve seni,
Üşüyorum artık; yalvartma,
Gözyaşlarımın ucu uyuşuyor;
Bitap düşen ruhuma pranga vurma.

Kendi öz vatanımdan sürgün edildim;
Bir ateşim çıkıyor gönül kapında.
Sonra bin donuyorum beklerken,
Kalbinin her karanlık odasında.

Bu hüzne düştüm düşeli;
Al şu ellerimi ısıt gayri.
Birazdan bir gölge geçecek omuzlarından;
Beklemeye gücüm kalmadı vallahi.

Yine aşk yaralarım kanamaya başladı;
Zehirli çiçekler açıyor sol yanımda.
Kulaklarım uğuldarken,
Bir çığlık duyuyorum hayda.

Kocaman gözlerin karşımda;
Yapayalnızım bir yer altı zindanında.
Anılar sardı her yanımı, yüreğim titriyor;
Ve ben hala çok üşüyorum yokluğunda.

26 Aralık 2023 / Salı / Ankara