Üşüyen Sandalyeler Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bu şehirde herkes biraz terk edildi,
Ama bazıları kapıyı bile duymadı giderken...
Sessizce eksildik,
Çaydanlığın altı açık kaldı,
Bütün hayat fokurdayarak buharlaştı
Ve biz bardaklarımızı hep yarım bıraktık.

Geceyi bir masa gibi kuruyorum önüme,
Boş sandalyelere bakıyorum,
Oturmadığın her anı ezberledim,
Her susuşuna bir mevsim gömdüm.

Kimse bilmez,
İnsan bazı geceler eski fotoğrafları değil,
Kendi yüzünü yakar sobada...
Bazı sabahlar uyanmaz insan,
Kalkar sadece —
Çünkü alışmak
Bir çeşit ölüm provasıdır!

Annemin ördüğü battaniyenin kenarında
Hâlâ çocukluğumun kokusu var.
Ama ne zaman koklasam
Bir hastane koridoru düşer aklıma,
Bir ölüm haberi,
Bir sessiz vedalaşma...

Ben artık
Hiçbir şeyin ortasında oturuyorum,
Ne tam içindeyim hayatın,
Ne de dışındayım.
Kimi zaman bir balkonum,
Kimi zaman perdesi açık bir odada unutulmuş bir sandalyeyim.
Bazen birisi beni hatırlıyor sandığımda
Cam kapanıyor.

Ve rüzgâr,
Ve hep rüzgâr…
Bir tek o biliyor nerede eksildiğimi.
Bir tek o sarmalıyor içime çöken tozu.

Bir gün biri gelir mi bilmem,
Ama biri giderse
Ben yine orada olurum:
İçine oturulmayan sandalyelerde,
Soğuyan bardaklarda,
Yarım kalan şiirlerde.