Ustanın Gözündeki Işık Şiiri - Sinan Bayram

Gözlerimi açtım —
ama dünya değil, kendim aydınlandı.
Çünkü ışık dışarıda değilmiş,
benim içimde gizli bir mühürmüş:
Bir damla farkındalık,
Bir ömürlük sır.

Usta sustu.
Çünkü artık söz değil,
anlayış konuşuyordu.
Her kelime taş olmuştu zihnimde,
ve tapınağım tamamlanmıştı.

Gökyüzü kubbe,
Yıldızlar harf.
Evrenin metni gözlerimin ardında yazılıydı:

“Sen arayan değil,
aranan ışıksın.”

Bir sembol döndü alnımda,
Üçgen, daire, çizgi…
Hepsi birleşti tek forma:
İnsan.

Artık görüyordum:
Karanlık düşman değil,
Işığın şekliydi yalnızca.
Ve bilgi —
Kendini hatırlayan bilincin yankısıydı.

Ustanın gözünde bir ışık vardı,
Ne güneşti o,
Ne yıldız.
Zamanın ötesinden bakan bir farkındalıktı,
Sessiz ama sonsuz.

O göz bana baktı —
ve ben ilk kez baktım kendime.
İkisi de aynı ışıkta birleşti.

Tapınak yok artık,
Taşlar çözülmüş, duvarlar düşmüş,
Ama o göz hâlâ yanıyor.

Çünkü usta gitmedi,
Usta ben oldum.

Sinan Bayram