Ulvi Ziya Şiirleri - Şair Ulvi Ziya

Sessiz,seher vaktiydi; kuşlar hâlâ uyuyordu
Serin,saf bir havayı soluklanıp,yürüyordum
Tabiatın örtüsü gri renge dönüyordu
Hayâlimde,uzakta,bir mezarlık görüyordum...

Yaz sabahı; her bir varlık dinlenmiş,terütâze

Yekpâre bir VATAN ' ı, çakallara böldürmek...
Halkı hür yapmak için, aynı halkı öldürmek...
Herkesden haraç alıp, gençleri dağa sürmek...
Onlar sendense eğer, neden katlediyorsun; ?
Öldürerek mi olur, halka hürriyet vermek...
O yerde, bütün halklar, zâten özgür be eşek...! ! !

İner dağdan çapulcular; dizi dizi, katar katar...
Aslâ çıkmaz ağızlardan, içtiğimiz bu kan yeter...
Yakış, yıkış, öldürüşler, yanlarına hep kâr kalır;
Ayı çıkar kafesinden, senaryo da burda biter...

Ben diyeyim otuz defâ, siz deyin elliye yakın;

Sözde, insanlık; yaşam hakları diye, bir kânun var...
Bu mükemmel ölçüyü, ideal insanlar uygular...
Pişman eder akıllı yönetenleri, bir ülkede;
Azıp, sapıp, yersiz, zamansız, nâfile kuduranlar...

Hürriyet yok der, içlerinden çıkarırlar krallar...(!)

Benim yolum hak yoludur; dinlenerek, koşarım...
Nice nâmert tuzak kurar, her engeli aşarım...
Şeytanın adâletine, hîlesine, şaşmam da;
Şerefsizler nâmus derler, işte buna şaşarım...

Doğruluktur TÜRK ırkına yaraşan...
Yalancılık, gâvurlara şeref şan...
Dinleri ve târihleri tahrifli;
Gerçeği saptırmak kahpeye nişan...

Şark Meselesi denen şeyde, gâye;

Şeytan iğfal eder beyni; insan,mânen kudurur...
Yaptığı her mel'anete özel fetvâ uydurur...
Hatâları,cürümleri hoş görünür kendine;
Var olanı yok eder,acımadan insan vurur...

O ne habis gâyedir ki yaşatmayıp öldürür...

Günaha mesken olmuş; belki,bir putgedeyim? (!) ...
Ben kimim ki,seni lâyıkıyla methedeyim
Rabbim övmüş yaratmış,kâinatın fahrisin
Her türlü kemâlâtın derin,geniş bahrisin
Habîbim demiş sana Cenâb-ı Rabbül Âlem
Selâm sana ey nebim,ümmetinden çok selâm...

Umma cemiyetten fayda; rûhuna şeytan sızarsa...
Kalmaz hiç dirlik düzenlik itler kudurup azarsa...
Hür ufukta yazılan yırtıcı kuşun destanıdır;
Çok acı olur; zirvede,yılanlar târih yazarsa...

İnsan oğlu akıllıdır, nice şeyler îcâd eder...
Yeryüzünde, gökyüzünde; pek çok uzaklara gider...
Aklının ermediği, yalnız, inanç meselesidir;
Koşar, ya buzağıya tapar, ya da Allah üçtür der...

Kimi Allah'ı tanımaz ve de şeytan'ın kuludur...