Sararmış duvarlarda eski bir ağrı,
İstasyon suskun, gölgeler yorgun,
Çantasında kırık dökük umutlar,
Bir avuç insan bekler yüzleri solgun.
Kara bir tren yaklaşıyor ağır ağır,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta