Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Şüphe de dört direk üstünde durur:
Batıl üzere savaşmak,
Korkmak, şüpheye düşmek,
Sapıklığa teslim olmak.
Savaşanın gecesi sabah olmaz.
Korkanın önündeki ardına düşer.

Piişştt bir dakika,
Sana bir sır versem,
Tutarmısın yanında,
Biliyor musun?
Eşlerimizi kıskanıyorum,
Ayrıca da takdirlikle,

Yaratılışı noksan kan parçasıydı,pıhtıydı;
Rahimde bir yavruydu; çıkıp süt emer oldu;
Bir çocuk/cağızdı,ergenlik çağına geldi.
Sonra ona,duyduğunu belleyen bir gönül,
Söyleyip konuşan dil,bakıp gören göz verdi
Duyup gördüğünü anlar,ibret alır,

Üşüyen bir sabahın erkenin de,
İz bırakarak yürüyorum karın teninde,
O,Yokta varı arıyor kar içinde,
Aklım duruyor bir an neden ve niçin’den,
Evet, sanki ilk defa üşüyordum bu kış,
Eritti beni,yerlere hüzünlü bıraktığın bakış,

Ağlamaktan boğazım düğümlendi,
Ansızın ağlama nöbetlerim geliyor nasıl da!
Yine camın etrafına kafes çizdim.
Yine senin ıtır gibi kokunu soludum,
Kalem elimde sessizlikle dolu,
Tekrar senin anıların bu yakınlarda,

Yemyeşil yaylalar Sarıçiçek benim memleketim,
Ne ceketim kaldı ne de arşınladığım ayakkabılarım,
Sen şimdi gölün kenarında bir başına yürürken,
Ben de alnın çizgilerinde gezinirim,
Sanki cennetten ödünç alınmış bir memleket Sarıçiçek!

Her gönül sâhibi akıllı değildir;
Her kulağı olan duyup işitmez;
Her bakan görmez.
Ne de şaşılacak şey.
Şüpheli şeyleri yaparlar;
Şehvet peşinde koşarlar;

Eskiden bataklık sulardaki yosun gibi,
Cahilce ve baskı altında yaşıyordun!
Şimdi ey insanoğlu, kabuğundan çık,
Bu derin insan okyanusuna çek kendini bırak.
Benliğin parlak güneşin altında yansın!
Yalnızca bir gün için ey ''insan'',

Sen olmadan yaşayamam artık,
Sensiz olabilir miyim ki?
Senden ayrılmak zorunda kalırsam,
O zaman;
Kendimi ölmüş sayarım!
Çünkü sensin,

Düşünmesi zordur,
Peşinde olduğumuz tek şey,
Yeni bir hayat,
Yeni bir yol bulmaktı.
Özgürlüğe doğru..