Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Gırtlağımda bir kıymık var,
Seni orada tutan,
Ne daha yakın ne daha uzak,
Bekleyeceksin..
Kıymığın acı dolu hissedeceksin,
Ve kimse fark etmeyecek.

Uyandır beni yaşadığım kabustan,
Akbabanın pençelerindeki esaretinden,
Uyandır artık..!
Işığım ol..!
Her an bulunduğum o karanlığın içindeki ışığım ol!
Işığım ol gece yıldızlarımı kırdığında,

Mevlam umudumuzu ayakta tut!
En içtenlikle, senden;
Su isteyen çorak bir tarla gibi,
Ey merhamet sahibi!
Lütfen bizi duy!
Nur'unla yolumuzu aydınlat,

Hayat ve umut hakkında ne söyleyebilirsiniz?
Umut hakkında!
Umut mu?
Herkesin yaşamak için bir nedene ihtiyacı vardır.
Zor anlarda bu neden umuttur!
Tabii bu soyut bir fikirdir,

Alıp gitti seni aklımdan,
Unutkanlığın acı ateşi,
Alışıyorum yavaş yavaş,
Bu unutkanlığa,suskunluğa,
Neden kalp gözüm kör?
Adımlarım isteksiz,

İstanbul Beyazıt meydanında yaşananlar,
Boğazımda acı bir hıçkırık gibi,
Gözlerimin önünde gül gibi soldular,
Bir ömür geçse de hala yanıyor kalbim,
Kırdılar gururlarını onurdan yoksun olanlar!
Acımasızca vurdular coplarla sokak ortasında,

Yağmur,özgür kıl kendini gökyüzünden,
Bir an yağ yeryüzüne,
Ölümün eşiğindeki canlar hatırına..
Çöller de yorgunluk ve susuzluk,
Bak kaç gün kaç gece geçti,
Afrikalı çocuk hala suya hasret,

Başını ağırtıyorum değil mi?
Olsun,
Kusurumu görmemeye gayret et,
Yirmi dört yıl aradan sonra,
Seni ilk kez ziyeret etmeme bağışla.
Hiç değilse bu ziyaretimle sana içimi dökmeme,

Kimi bekliyorsun?
Ben yanındayım korkma.
Sadece bir bak!
Ben yanındayım korkma!
Neden bu kadar tedirginsin?
Neden acıların bu kadar ağır?

Bir gün yol kenarının üzerinde yatan,
Çok hasta iki çocuk buldum,
Ölmek üzereydiler..
Biri Sunni biri Şii!
O zaman anladım ki!
Bu gün müslümanların birliği mevlaya ulaştırır.