Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Çok dağınık konuşuyorum,
Farkındayım.
Ama ne yapayım?
Elimde değil ki,
Sözlerimi unutup içimi dökmeden,
Gideceğimden korkuyorum.

Akıldan daha faydalı mal,
Kendini beğenmekten yalnızlık,
Tedbir gibi akıl,
Takva gibi kerem,
Güzel huy gibi eş dost,
Edep gibi miras,

Her şey o kadar garip ki anlamıyorum,
Yine kelimelere dökmek çok güç biliyorum,
Yaşamak,nefes almak seninle bir başka güzel,
Bir gülüşündür beni hayata bağlayan,
En önemli etken seni tanımak bu hayata dair,
En güzeli de varlığın,sen iyi ki varsın.

Bunlar kimin ayak sesleri,
Bu kimin gölgesi?
Kim bu kalbin çarpmasına sebep,
Bu gelen kim?
Mutluluğun beni sevinçten öldürür,
Allah'ım öldürür.

Yeryüzü karanlık oldu,
Güneş ve ay tutuldu,
Yıldızlar dağıldı,
Arzular öldü,
Dağlar alçaldı.
Sınırlar çiğnendi,

İsyankar bir ruhun,
Dokunuşu ile,
Hiç bilmediğim,
Tövbeyi,
Öğrenmiş oldum..

Birileri ülkeyi terk et dedi,
Herkes sevdiğini terk et dedi,
Aklım seni terk et dedi,
Şimdi sen diyorsun ki,
Yüreğimi terk et,
Bir gün gelecek O da diyecek ki,

İnsanoğlu yağ parçasıyla görmektedir,
Bir et parçasıyla söylemekte;
Bir kemikle doymaktadır,
Bir delikle soluk almakta.
Kötülüğü eliyle,
Diliyle,

Hz.Adem (a.s) bir yerde oturmuştu.
Aniden 6 kişi onun yanına geldi.
3'ünün yüzü beyaz,3'ünün de siyah idi
O 3 beyaz yüzlü adama baktı,
Aralarında şöyle bir diyalog geçti:
Hz. Adem (a.s) : Sen kimsin?

Birde Medya Yezit’leri türedi,
Bunlar o bildiğimiz Yezit’ten çok faklılar,
Hepsinin emrinde birer Mücahid Kalem
Zeynebi mesajları harıl harıl yazmalka meşguller,
Resmi tarihin dışına çıkıp kazara da olsa bir satır düşenleri
Linç etmede o kadar mahir oldular ki,