Tekin Bekar Şiirleri - Şair Tekin Bekar

Doğu Guta ölüyor..!

Nasıl kör insanlık, nasıl kör olmuş vicdan,
Ağzı süt kokan bebelere, kıyılıyor acımadan,
Üç maymunu oynar dünya utanıp sıkılmadan,
İnsan Hakları Mahkemesi varmış, yalan..!

Örümcek bağlamış, tüm hayatalar,
“Hırsın gölgesine” tutunmuş gidiyor,
Daha çok, daha büyük ulvi rakamlar,
Cüzdana dolarken, insanlık mı bitiyor?

Ne robot resmini çizen var mutluluğun,

İnsanlık onurundan, zerre bir şey almamış,
Onursuzca yaşayan, ''insan'' olabilir mi?
Ar damarı çatlayan, namusu hiç kalmamış,
Namussuzca yaşayan, ''insan'' olabilir mi?

Kriz fırsatı arayan, mala mülke tapan,

Alçalttıkça alçaltı, yaptığımız günahlar,
Dünyada ne varsa, ondan daha aşağı,
Öyle uyuz olmuş ki, sözüm ona tüccarlar,
Çözüm olur mu bilmem, devlet denen kaşağı..!

Dünyalık hesapta, günahları tartanlar,

Bir anlık mutluluk, canımla uğraşırken,
Nemlenen hüzünler, gözleri kuşatırken,
Hormonlu sevgiler, kalbimle oynaşırken,
Yanan neydi, kül nerden, işaret; yok oluşa..!

Armağansa hayat, beşerin tümüne,

Yalanlar deliyor, ''ar'' damarını,
Kimse görmüyor, vurduğu şamarını,
Sen affet Allah'ım, çıldırmış kullarını,
Bizi bize bırakma, ''ıslah'' eyle..!

Biri der o şucu, biri der o bucu,

İstanbul, sınırları zorlayan şehir,
Umutları alıp götüren, sesiz nehir,
Usul usul uyuşturan, tatlı zehir,
İstanbul, ''İki yakan bir araya gelmesin'' ..!

İnsana tepeden bakan, yedi tepeli,

Sessizlik çöreklenir, sensiz yedi tepeye,
Ay ışığı vurur, eskimeyen eski evlere,
Boğaz usulca fısıldar, içindeki derdini,
Yıldızlar seyre dalar, âşıkların şehrini,
Minarelerden yükselir, vakitli ezan sesi,
Karışır dalgalara, koca şehrin nefesi,

Geceler dolusu hep, seni düşündüm,
Yaktım yüreğimi, yakmasam üşürdün,
Ben sevdim sen beni, acze düşürdün,
İstanbul zindanım, dardayım darda..!

İstanbul dar gelir, sevdanın yüküne,

Altın kaplamalı boş tenekelerden ses geliyor.
O sesler beyinlere tecavüz ediyor.
Gebe beyinler dünyaya öyle lanet şeyler getiriyor ki; beşerin fıtratı, bedeninden, beden ruhtan nefret ediyor..!

Nedamete diş geçiremeyen ''ahlak'', çaresizce sabahın seherinde, tek başına sabah ezanının arkasına şükrediyor haline! ...