Süreyya Aktaş Şiirleri - Şair Süreyya Aktaş

Birliktelik ise kararın… İlgiyi topla herkesin… Rüyalarda sonsuzluğun… Gizemi saklı kolunun… İsteğine koşar oyun…

BİLGİ ADAM

BUGÜN senin için yeni bir gün ve yeni bir başlangıç olabilir. Kararlarını alırken üzerine alacağın kişisel sorumluluğunla herkesi bir adım yukarı çıkartabilirsin. Sorunları açmak için kötülük yapabilecek insanlardan kaçmak doğru değil. Üzerine gidebilmendir. Kendini ifade ve paylaşım peşinde hayatının geri kalan kısmını huzurlu ve mutlu geçirebilirsin.Geleceğe odaklanıp, Yalnızlık korkun ile yüzleşebilirsin. Sağduyun seni umutlu ve neşeli yapacaktır.İyi Çocuk ol.Güneşe yönelircesine bir ilgi bekliyorsan, şunu unutma ki insan kendisini değiştirerek yola çıkmalı ve bu yolda istediği amaca ulaşabilmesidir. Coşku ve bilgi bulaşıcıdır. Liderler her an, her dakika heyecan verici değişim aracısı olarak yıldıza yönelirler. Elindeki hobine sahip çık. Ve en iyisini yapmaya çalış. Bilgi Beceridir. Kendinizi Özgür Bırakın. Ayakta olmanızın mutluluğunu yaşayın. Unutmayın!

Kelebek Çocuğun sesine kulak verin. “ Özgürleşin! Gülümseyin!
Fark Yaratın! Bütünleşin! Ne Kadar Güven İçerisinde Görünürse Görünsün, Çocuk, Genç, Yaşlı; Zengin Ve ya Yoksul Tüm Canlı Varlıkların Sana Gereksinimi Vardır. Kendinizin Armağan Olduğunu Unutmayın. Gezebiliyor, Duyabiliyor, Görebiliyorsunuz. Farkında lığa varın”

Bu gün yeniden
Kendini çerçevelemelisin.

Bu gün yeniden
Başarı merdivenine,
Yeni bir basamak koyup,

Kadın
ADAM
Çocuk
Temizlik, kendi temizliğim diyerek, içindeki ve dışındaki kirliliğini arındırmak için kapıyı açıp, banyoya girdi. Banyodaki yıkanmamış, çarşaf, battaniyenin üzerine çıplak ayakları ile basıp kapıyı kapatmak için yöneldi.

Çamaşırlarını o kadar biriktirmişti ki artık ne içine alabileceği güzel kokular, ne de dışa vereceği kadar renkli çiçekleri kalmıştı. Kendisini bir ot yığınına benzetti. Yıkanmamış çamaşırlar ise onun için kendini nadasa bırakmamış toprak gibiydi. Eşyaların düzen ve tertipleme işi hep ebeveynlere kalıyordu. Yardım ediyordu her an ailenin büyüğü.

Özgürdü adı, tembeldi…
Zoru başarmaktı amacı…
Güzellikler peşinde koşar…
Ümit tohumları ekerdi…

Resim yapardı her objeyi…

Bir varmış, bir yokmuş, bir zengin, bir yoksulmuş. Evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde mutluluk ormanında bir mavi kelebek yaşarmış. Kozasında yaşarken hep sonsuzluk içerisinde sarı papatyalara konmak ve yeşil yaprakları yemek için ormanda yaşarmış.

Bir gün değişimini tamamlamak için yeni yerler keşfetmek için yolculuk kararı vermiş. Artık dayanamaz olmuş, her gelen ona akıl hocalığı yaparmış ta, bir türlü ne destek ne de çare olurmuş. Zaten onun akıl hocalarına ihtiyacı da yokmuş. Kendisinin fazlası var, eksiği yokmuş, sadece sorunu sorumsuz yaşamamak için ve insanlardan beklentilerini azaltmak, yaşam beklentilerini çoğaltmak ve uzun yaşamak içinmiş. Tüm isteği buymuş:

Yolculuk kararı vermiş vermesine de, elinde maddi olarak hiçbir şeyi kalmamış. Her şeye rağmen o kendi yönünden başka yöne gitmek istememiş. Acı ile uyanmış bir gün. Kalbi sıkışmış. Sanıyorum ölüyorum diye düşünmüş:

Merhaba..!
Gökyüzünün Mavi Güneşi…

Merhaba..!
Martılar, Güvercinler, Sakalar

Sevgili Yaprak Sepetim
İşte Böyle:
Bana verdiğin her tırtıl, bilinçli farkındalığın
farkındalığının farkındalığı ile (mavi, sarı kırmızı, yeşil)
bağbozumuna dönüşerek gökyüzünde bulut oluyor. –
Bak gördün mü! Sağ ve solda… İşteeeee……….. Bak…

Kadın! ...
Adam! ...
Hastalık Hastası,
Tembel
İşkolik,
Vurdumduymaz…

İnançlı olsun… Asla vazgeçme yapacaklarından…
Çiçekli olsun… Bahçen duygu renkli …
İrâdeli olsun… İstek ve dileklerin topunu yakalasın…
Mutlu olsun… Oyuncakların ile oynamayı unuttuğun da…
İstekli olsun… Her şeyi elinde tuttuğunda….
Zarâfetli olsun… Bahçede açılan nadide bir kokusundur…