Tren kalkmak istiyordu istasyondan
Öfkeli şekilde ses çıkarıyordu, buharlanmıştı…
Nem, nem oldu istasyon, buhar yayılınca avluya
Gıcırtılar duyuluyordu raylarda
Son kez bakıyordun bana anlamıştım
Buhar vagonunu gizliyordu bazen
Soğuk demir beklerken beni
Ardımda zor bırakmak seni
Biri kırmış ise kalemi
Bekle gelirim geri…
Hücrem küçük sığmam belki
Uzun soluklu bir yol...
Yürümekle bitmiyor...
Elimde ağır fotoğraf...
Kendi hafif yükü acı veriyor...
Taş bina önü...
Herkes çok hüzünlü...
Bugün bir şiir yazacağım.
İçinde sen olmayacaksın.
Tren, Vedalaşma, hasret olmayacak…
Senden hiç bahsetmeyeceğim.
Okuyanda sen olduğunu anlamayacak…
Hatta sen de okuduğunda “kime yazdı ki?” diyeceksin…
Sen peri kızı romanlarda kaybolan
Bense okur; seni sayfalarda arayan
Bir cümlede kaybolursun yıkılırım o an
Dünya benim olur başka satırda bulduğum an
Biri alır kaçırır hapseder seni
Biliyor musun?
Bu sabah rüyama geldin…
Koluma girmiştin, gülüyordun…
Konuşuyorduk sana beni affet diyordum…
Çok mutluydun kolumda…
Gülüşüne bakıyordum, çok mutluydum…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!