Söyle Sevgili Şiiri - Lokman Gülbahçe

Elif, akşamın loş ışığında pencerenin kenarında oturuyordu. Dışarıda yağmur usulca yağıyor, sokak lambalarının sarı ışıkları ıslak kaldırımlarda titrek bir şekilde yansıyordu. İçinde fırtınalar kopuyordu; yıllarca birlikte çekilen acılar, paylaşılan hayaller, göğüslenmiş zorluklar… Hepsi bir anda geride kalmıştı. Yanında olmayan birinin eksikliği, her nefeste hissediliyordu. Zihninde hâlâ onun sıcak gülüşü, elinin tenine değdiği anlar canlanıyordu. Ama artık o yoktu; seçimlerini yapmış, sevdayı terk etmiş ve yoluna devam etmişti. Elif’in yüreği, terk edilmişliğin ağırlığıyla dolup taşıyordu. Ona sormak istiyordu: “Şimdi mutlusun değil mi? Her şey yolunda mı?” Ama bilirdi ki, cevaplar bir boşlukta kaybolacak, kendini bir kez daha yalnız hissettirecekti. Kendi başına kaldığında, yaşadıkları tüm sevinçlerin ve hüzünlerin bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçmesini engelleyemiyordu. Elif derin bir nefes aldı; geçmişin acı hatıralarını, birlikte çekilen cefaları, umutla ve inançla sarıldığı hayalleri hatırladı. Gözleri doldu ama pes etmedi. Çünkü sevgiyi, tüm kayıplara ve ihanetlere rağmen, yüreğinin en derin köşesinde saklamayı öğrenmişti. Bu aşk artık gerideydi; ama ona hayatın kırılganlığını ve değerini öğretmişti. Ve Elif, acıların arasında bile kendi yolunu bulmayı öğrenerek, yeniden ayağa kalktı.