Tükendi Şiiri - Lokman Gülbahçe

Emir, yıllardır içindeki arzuyu, sevgiyi ve hayalleri taşıyordu. Ama ne zaman Derya’yı düşündü, kalbindeki ateş biraz daha söndü. Tükenmişti, takati kalmamıştı. Artık yaşamak da ölmek de onun için aynıydı. Parayla satın alınamayacak duygularının değersiz olduğunu fark etti. Zamanın açtığı yaralar kapanmıyor, sessizce attığı feryatlar kimseye ulaşmıyordu. Emir, her gün biraz daha yorgun düşüyordu. Kara kaderi üstüne üstüne çökmüştü. Gönlündeki hüzün ve keder bitmek bilmiyordu. Kendini değersiz hissediyor, üç günlük bir hayatın içinde bir anlam arıyordu. Her yeni gün, derdi bir bir diziliyor, yüreği her gün eziliyordu. Mutluluk onun yolundan sürekli saptı, nereye yazılmışsa oraya gitti. Gözleri yaşlarla doluyor, sevdiği Derya’nın kırmızı dediği gülü solarken izliyordu. Gönlündeki ateş, kor kor yanıyordu. Bir gün sessizce ellerini açtı, dualar etti: — Mevlam, ak eylesin kara yazımı. Kırdılar arzuyla çalan sazımı… Kimseler onun dertli sözünü anlayamazdı. Kanla dolan gözleri, içindeki yangını anlatmaya yetmezdi. Artık Emir için hayatın anlamı kalmamıştı; yaşamak da ölmek de aynıydı.