Unutulmuş, aynı sevgide, bir elmanın iki yarısı olduğumuz unutulmuş.
Unutulmuş, aynı bedende dua olduğumuz. Unutulmuş, aynı ateşte köz olduğumuz. Unutulmuş, aynı yeşilden, maviden, dağdan, kuştan dolayı nasiplendiğimiz.
Unutulmuş, aynı oyunlar, mucizeler, ahlak ve kültürde yetiştiğimiz.
Unutulmuş, aynı gecenin örttüğü gökte çoban yıldızı olduğumuz.
Unutulmuş, aynı gelincikler, papatyalar, güllerin kokusunda güneşi doldurduğumuz.
Unutulmuş, aynı zamanda kalpten dua'da sessizce unutulmuş insan insanda.
Ben ölürsem akşamüstü ölürüm
Şehre simsiyah bir kar yağar
Yollar kalbimle örtülür
Parmaklarımın arasından
Gecenin geldiğini görürüm
Ben ölürsem akşamüstü ölürüm
Devamını Oku
Şehre simsiyah bir kar yağar
Yollar kalbimle örtülür
Parmaklarımın arasından
Gecenin geldiğini görürüm
Ben ölürsem akşamüstü ölürüm
İnsanlığa derin bir sitem var şiirde.
Siyah-beyaz, sarışın-esmer, o ülkede, bu ülkede ne fark eder ki? İnsan, insandır. Bu alemde kendisine akıl ve yürek verilen, ruh ile taçlandırılan en değerli varlık değil mi? Aynı bütünün parçaları değil mi? Öyleyse nedir bu kin ve nefret? Nedir bu sevgisizliğin adı?
Çok anlamlıydı mensur şiir çalışmanız. Yüreğinize, kaleminize sağlık Engin Bey.
Selam ve saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta