Dağların ardından süzülür gün, Bir serinlik iner toprağa. Yeryüzü derin bir nefes alır, Umut yeniden filizlenir sabaha.
Rüzgâr eski bir ezgiyi taşır, Her yaprak bir duayı hatırlar. Kırık dallarda bile can vardır, Çünkü toprak bekler, affeder, anlar.
Gökyüzü sabrın rengine bürünür, Bulutlar sessizce yol alır. Ve biz insanlar ,yorgun ama diriyiz, Çünkü her sabah umuda döner yüzümüz.
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.


