Sessiz Mektuplar Şiiri - Huban Asena Özkan

Her gece, kalemimle buluştuğum o anlarda,
Sessizliğin içinde seni anlatmak için fırsat bulurum
Kelimeler, yavaş yavaş dökülürken kağıda,
Mürekkep, uykusuz gözlerimin tuzuna karışır,
Saklı cümlelerin gölgesinde yankılanır adın.
Solgun harflere anlatırım özlemimi
Her biri harf seni çağırır, her kelime seni arar,
Ama asla ulaşmaz hiçbiri sana.
Çünkü bu aşk, karşılıksız bir şiir,

Ve ben, bu şiirin sessiz bir şairiyim.
Mektuplarım, yüreğimin en derin fısıltılarıdır,
Gökyüzünden mühürlenmiş kelimeler dökülür,
Ellerim titrerken saklarım seni satırlara
Gözlerimdeki ateşi, dudaklarımdaki sözleri gizlerim
Gönderilmemiş zarflarda büyütürüm sevdanı.
Harflerim, dudaklarından hiç dökülmeyecek
Çünkü sen, uzaklarda bir rüya,
Ben ise bu rüyanın uyanık bekçisiyim.

Posta kutum, sırlarımın evi,
Her gün bir mektup daha eklerim içine.
Sana gönderiyormuş gibi yazarım hepsini,
Fakat asla gönderemem, asla ulaşmaz sana.
Çünkü bu mektuplar, sadece benim için var,
Her harf, her cümle, seni anlatır,
Ben sustukça, onlar konuşur
Ve mektuplar,
Sessizliğin içinde yaşayan bir aşkın tanığıdır.

Bilmezsin…
Şehrin en kalabalık sokaklarında bile
Tek başına yürüdüğümü,
Adımlarımı sana yazdığımı,
Nefesimde senin adını taşıdığımı bilmezsin.
Her gece, odamın köşesinde bir posta kutusu,
Adına mühürlenmiş düşlerimi bekler.
Bütün mektuplarımı bırakırım içine ,
Belki, rüzgâr bir gün alır götürür diye.

Ama rüzgâr ihanet eder sevgili,
Taşımaz kelimelerimi kapına.
Zaman, suskunluğun kuyusunda kaybolur,
Ve sen hiç bilmezsin…
Hiç öğrenmezsin…
Birinin seni böylesine sevdiğini.

Sen, uzaklarda bir düş,
Ben ise bu düşü uyanık bekleyen bir gölge.
Sevdiğimi söyleyemem,
Çünkü bu aşk, karşılıksız bir şiir
Posta kutum, içimde büyüyen bir mezar gibi,
Her gün, seni saklıyor içinde.
Her gün, bir parçamı daha yutuyor.
Zarfın kenarına senin adını yazarken,
Kendi adımı siliyorum hayattan.

Bir gün
Posta kutum dolup taşacak.
Ama sen, asla bilmeyeceksin,
Bu sessiz mektupların senin için yazıldığını.
Ve ben, bu aşkla yaşayacağım,
Sessizliğin içinde seveceğim seni.
Çünkü bu aşk, karşılıksız bir şiir,
Ve ben, bu şiirin son dizesi olacağım.

Ömür treni son istasyona geldiğini farkettiğinde
Posta kutumun kapağı kapanacak
Bu kez son mektubu bırakacağım içine.
Bu kez, üzerinde adım yazılı olacak.
Sessizliğe mühürlenmiş son cümlemle,
Bir daha dönmemek üzere çıkacağım yola.