Serseri Şiiri - Murat Mazlum

Kan,ter içinde aniden uyanıp,
Koşup ciğerim yanmışcasına su içerken.
Çıplak ayakla bastığım soğuk parke,
Söndürmez acımı,ok gibi saplanır yokluğun kalbime.
Gece demezsin,gündüz demezsin,
Düşersin yerli,yersiz aklıma.
O an sana benzer kim gelse yanıma.
Ben bile kızıyorum artık bu deli huyuma.
Söküp atamıyorum,canlanıyor her an o uyum.
Canlanıyor mazi zamansız.
Soğuk kış geceleri,yahut bahar da çiçekler.
Yazın güneşi,yokluğun da bana oluyor sonbahar.
Yaprak döken ağaçlar bile.
Yenilerken kendini bahara.
Ben hala aynı hala solgun.
Yapamıyorum bir an sensiz,yatamıyorum.
Gözlerim kan revan uyanıyorum sabaha.
Bilirsin sevmem vedaları.
O yüzden diyemedim sana elveda.
Bu son mabet,son seda.
Bu nasıl bir illet,nasıl bir bela.
Kalbime kor oldun,başıma ağrı,
Hayatıma zul oldun,gençliğime sancı
Alışamadım sensizliğe,dolmuyor yerin,
Ben hala aynı,sen gittin gideli.
Artık diyorlarmış bana SERSERİ