Sokakları caddeleri aşındırmaktayım,
Bendeki sen özlemini gidermek için
Bilmiyorum ne kadar yürüdüğü mü?
Metreler mi kilometrelerimi yürüdüm farkında hiç te değilim
San ki de çok umurumda
Yollar beni yorduğunda
Acılar yetim kaldı
Sensizlik boşluklara düştü
gül yüzün göklere uçtu
hayat seninle var oldu
Kelimelerin güçü var mı ki beni bu kuytu yerden çıkaracak karanlıklarıma ışık olabilir mi ki.
Kaç kitap benim karanlıklarıma inebilir ki
kaç sözçük veya kaç cümle acılarımı yaşayacak seviyeye geldi
peki soruyorum hangi kitapta yazılı ölürken ne hissettiğin
acı duyarken o acının ne olduğunu sökülüp atılamadığını kaç kitap yazdı biri bana geceleri uykunun her anında uyanıp keşkeler içinde. Kaç kitap yazılabildi.. Ne dersek diyelim oldu olacak Sözçükleriniz hiç bir anlama gelmediği bir zaman dilimindeyim... Serhat
Hep sen
Her yanım sen
Önüm arkam sen
Akrep ve yelkovan seni gösteriyor
Mesela şimdi seni düşünüyorum
Seni değil gözlerini
Hayat
Gözlerimin önünde karanlıklar gidip geliyor. bir yandan da güneş ışıklarının titreyen parlaklıkları ruhumu okşuyor. Nefes alışlarım sık ve düzensiz bedenimi parçalayalar gibi ya da parçalayacakmış gibi. Alnımdan ise soğuk soğuk terler boşalıyor avuçlarımdan ise kan sızıyor ne oldu niçin veya neden oluyor…
Güneş tekrar bu karanlık köşeyi aydınlatmaya başladı sinsi sinsi gülüyor ama öyle bir hal alıyor ki tren raylarına bağlanmış bir insan gibi yani ölmek isteyen bir fahişe gibi hayat üzerime üzerime geliyor ölümü kesinde! neden öyle oluyor neden…
Avuçlarımdan kan sızıyor. Beynimin en derim yerinden sıcak bir anı belirliyor. Sözcüklerim ağzımdan titreyerek çıkarken tren tamda şuan 11.44 hayatın üzerinden geçiyor ve param paraca bir şekilde zamanın derinliklerine işleniyor bedenler…
Toprak desen hayatı kabul etmiyor durun durun kalbimden gözlerime akan sıcak bir gözyaşı ile ruhum titretiyor. Gene o acayip sesler başlıyor, Kulaklarımı çınlatıyor hem de ama ne olduğu belli değil tıpkı hayata ne olduğu belli olmadı gibi her şey…
Üzerimde hayat, zamanı küçük küçük elimden alıyor. Bıktım her şeyden belki ölüm bana da çok yakışacak ve kirli hayattan kurtulmak için ölüm çok güzel bir olgu yoksa bu iğrenç hayatta nasıl katlana bilirdim ki… Elveda
Sabahın ışığında bulmak seni
Şafak sökerken
Zincirlenmiş ruhumu azat ediyorun
Özlemle bakmak bulutlara
İkilem
Bir şeyler oluyor
Sonu ve başı olmayan belirsizlikler
Ellerim titrerken
İçimdeki zalimin elleri kolları bağlı
İkiyüzlü insanlar
Çaresizliklerim vardır
Kimsenin bilmediği
Kimsenin olmadığı
Yalnızlıklarım vardır.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!