Şeref Coşğun Şiirleri - Şair Şeref Coşğun

Eybek bir tepe,saf,duru,kostak.
Çık,gör,gez,kavuş,mutlusun mutlak.

Suyu bol,berrak,ormanı kavi.
Altı yemyeşil, üstüyse mavi.

Ünsiyet Derim

Sabır isterim.
Ünsiyet derim.
Saygıda yerim,
Nerede verim.

Zeytinin ağacı serttir.
Zeytini yiyenler merttir.
Zeytinin yağından başka,
Yağ yerse, insana derttir.

Zeytinin odunu yağlı.

Balam, arabam, babam derken zaman geçiyor.
Sevdik dünyayı ve içindekileri zahir
Bugün benim, yarın başkasının ve toprağın,
Ne diyelim ki dostlar, vakit Zaman-ı Ahir.
Şeref Coşgun.

Afedersin diyebilmek,
Lütfeni kullanabilmek,
Teşekkür de edebilmek,
Tam insanın işidir.
Affetmek yüceliktir.
Nezaket güzelliktir.

Dünyanın cilvesine, hemi tantanasına,
Helalinden varalım, İçel, Adana'sına.

Madalyonun yüzleri, farklıdır çoğu kere,
Biri işe yaramaz, çomak sokar tekere.

Bu devirde, müslümanlık,
Bilgi ister, bilinç ister.
Menfeatler, tüm zamanlık,
Kanaatlar yürek ister.

Bu zamanda, hizmet etmek,

Kemireliğe gittim,
Ceviz ağacı diktim.
Suladım, iyi baktım.
Bulamaçta geciktim.

Her yıl meyve bekledim.

Zamanının zekatını, bilene hesabettir.
Hak yolun yolcusu olmak,ilahi isabettir.

Yaratanını bilmemek,yaman bir garabettir.
Allah'ına kulluk etmek,ilahi isabettir.

Edremit Körfezi'nin hakim yerinde,
Oksijen çadırının güzel yerinde,
Dört yanı zeytinlik, has değerinde.
Edremit Ortaoba İlköğretim'im.

Kadri Beyle beraber, öğle arası,