Senin Sessizliğinde

Seninle olmak,
bir sonbahar yaprağı gibi teninde dinlenmekti;
Her nefesin, rüzgar gibi gezindi üzerimde
ve ben, kırılmaktan korkarak
daha çok sana yaslandım.
İlk dokunuşun bende bir ömrü sildi;
Sanki başka eller hiç olmamış,
sanki dünya ilk defa ellerinle anlam bulmuştu.
Yatarken yanına zaman durmaz, yalnızca yavaşlar.
Dakikalar dudaklarında çözülür
ve gece sessizce içimize girer.
Seninle sevişmek,
bir şairin kalemini bırakması gibiydi
çünkü kelimeler yetmiyordu artık.
Tenin, kendi şiirini yazıyordu üzerime.
Ve o şiir, ne yüksek sesle okunur,
ne de başkaları duyar.
O şiir, sadece göz kapaklarımızın içine fısıldanır.
Aşk mıydı bu? Belki.
Ama daha çok bir bakışta soyunmak
ve bir öpüşte geçmişi unutmaktı.
Aşk