Olağan bir sonbahar akşamıydı
Serin ve rüzgarlı
Sıradan bir İstanbul manzarası:
Sıradan sıraya
okulda işte durakta otobüste trafikte...
Devirdaim bir koşuşturmacaydı
Neden direniyorsun ki....
Dokunduğun kalem
Varlığına dolanmış bir sarmaşık gibi
Dolanmıyor donatmıyor sarmalamıyor seni
Kıçı kırık bir falçata gibi
Yarım yamalak kesiyor
Dal düşüncelerin derin ırmağına
Ama fikirlerinin o düzenli düzensiz neşeli sıkıcı
Yalın şiirsel ahengini dağıtma!
Gir amansız kayaları kaldırmak için altına da
Kendini hapsedip dört duvar arasına
Başını bir o köşeye bir bu köşeye vurup durma!
Ey! Yıllarımın sadık aşkı
Beni buralarda sensiz bırakıp
Asla gitmezsin değil mi
Ey! Geçmişimin her zamanki uzantısı
Sen bana alıştın ama
Ben sana hala alışamadım ki
Unut dediğin dile kolay
Unuttum ben her şeyi
Kendimden geçmedim mi
Yorgun günler bir durak
Bu gözler bu düşler tuzak
Yalakalığın sarsan devinimleri
Bir ruh halinden yığınlarca fantezi
'İnce bel kıvamında kalçalar'
Dürtülerim aklımla arayışlara...
Tabulardan ise kaçar
Boşlukta salınır salıncak, başka türlüsü mümkün değil. Dayanakları vardır onun, boşlukta sallanmak için... Boşluk aynı zamanda bir doluluktur, uzayda bile boşlukta tanecikler uçuşur. Eğer zeminsiz bir düşlemse dileğin, en uçarı soyut düşüncelerin, oluşların bile belirlenmiş bir düzlemde yer aldığı doğruysa, her şeyden bağımsızlık adına bilmediğin zeminlerin dansını yapıyorsundur; ve senin salıntılı şarkılarının özgürlüğünün olmayan boşluğunda raks ederken sen, sınırlarının darlığına gülümsüyor: bunca kara kışa rağmen başını göğe uzatmış kardelen; ve biliyor göğün sevdasına rağmen doğduğu toprağın bereketini; ve sevdası göğe daha yükselmekse, amacı kökünü daha derine salmak, kucaklamak tüm evreni, koparmak değil kendini, anlamsız bölüntülerde bölüşmek değil gerçeği...
Acıyor
Gün ışığı temiz hava
Ne kadar değerse tenime
Düş aşığı derin mana
Ne kadar düşerse fikrime
Daha fazla acıyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!