Şark'ın Ufukları Şiiri - Yorumlar

Karahasanoğlu, Van depremi sonrası 'afetlerin Allah'tan geldiği gerçeği'ni kabullenemeyen ve küçümseyen medyanın bazı kesimlerine ders niteliğinde bir yazı kaleme aldı.

İşte Karahasanoğlu'nun o yazısı

Takdir-i İlahi değil de ne?

Depremde yakınları enkaz altında kalanların, yaşadıkları o büyük acıya rağmen büyük bir metanetle, “Takdir-i İlahi. Ne diyebiliriz ki?” teslimiyetlerine, bazı medya kalemşörleri küçümseme ile bakıyorlar..

“İnşaat kötü yapılmış hacı amca. Takdir-i İlahi değil bu!” diye, çıkışıyorlar..

“Yanındaki binaya bak, yıkılmamış.. Senin bina yıkılmış. Takdir-i İlahi değil bu” sözleri ile paylıyorlar, acılı depremzedeleri..

“Kötü inşaatta oturmanın bile, bir Takdir-i İlahi olduğu” gerçeğini göremeyerek..

Hiç düşünmüyorlar, “kendisi yıkılmayan binada oturduğu halde, yıkılan binadaki komşusunda depreme yakalanan ve enkaz altında kalanları..”

Bilgiççe alaya alıyorlar, Allah'ın takdirine teslim olanları..

“Takdir-i İlahi” cevabı, bir teslimiyet, aslında..

Allah'a teslimiyetin gereği, “Takdir-i İlahi” cevabı..

Hiç kimse, kendi aleyhine olabilecek bir sonuca, bile bile davetiye çıkarmaz..

Hani o bilgiç kalemşörler, depremden önce o insanlara gidip, “Kısa süre sonra, burada bir deprem olabilir. Sizin şu binanız çürük. Burada oturmayın” dese... Onlar da, “Takdir-i İlahi” deseler.. Belki sorarız, “Niye tedbir almadınız” diye..

Ama deprem olduktan sonra.. Acılı yakınların tek manevi tatmin aracı olana teslimiyetlerine, “Canım göz göre göre olmuş bir yıkım.. Takdir-i İlahi de ne ki?” şeklinde yaklaşmak, ukalalık değil de nedir?

475 insanın öldüğü depremde, hayatını kaybedenlerin 60'ı öğretmen.. O öğretmenler, aslında topluma örnek olacak konumdaydılar. Kendi sonlarını getirecek bir apartmanda oturmayı, bilerek istediklerini kim söyleyebilir?

Ama gelin de görün, her sekiz ölenden biri öğretmen..

Takdir-i İlahi, işte bu..

İnsanlar, “Canım binanın iki tane kirişi de olmasın. Bir şeycik olmaz” diyerek, sağlamları varken, bile bile gidip çürük binada oturmamışlar ki..

İnsanlar “Depremde ev yıkılsın da, altında kalalım” dememişler ki.. Niye sorgulamaya kalkışıyorsunuz, o depremzedeleri..

Takdir-i İlahi demeyip, ne demelerini bekliyordunuz sanki?

Yoksa, takdir-i İlahi'nin önüne, siz geçebileceğinizi mi sanıyorsunuz?

Alın, Erciş'teki polis memurunun durumuna bakın.

Lojmanı belirleniyor.. Evini taşıyor. Takdir-i İlahi, ailesini bırakmıyor. Evin taşınacağı gün, depremde yakınlarını enkaz altında bırakıyor..

Takdir-i İlahi değil de, nedir bu?

Alın Azra bebeğin durumunu..

Prematüre doğmuş bir bebeğin, sıcak odalarda bile nasıl bakacağımızı bilmezken, enkazın altında saatlerce yaşadığına şahit oluyoruz.

Takdir-i İlahi değil de, ne bu?

Hani binan çürüktü. Çürük binaya gelip oturursan, sonun bu olurdu.

Olmadı işte, sonun ölüm..

Ya Yunus'a ne diyeceksiniz?

Arkasındaki kahraman adam, ona siper olmuş, ölümden kurtarmıştı..

Canlı Yunus, enkaz altından çıktı.. Çıktı ama, enkaz altında vermediği canı, hastane yolunda verdi..

İşte takdir-i İlahi bu..

Hepsinde, ince ince ibretler var..

Anlayabilene.. Sorgulayabilene..

İlla deprem olması da gerekmez..

Yolda gidiyorsunuz. Hadi kendi hatanız sonucu kaza yaptığınızda, yine o çok bilmişler “Canım hatalı araç kullanırsan, tabii ki sonun bu olur” diyecekler.

Peki, karşı şeritten gelen otomobilin, yolunu atlayıp, gelip size kafadan çarpmasında ne yapacaksınız?

“Takdir-i İlahi” demeyeceksiniz de ne diyeceksiniz?

Tabii ki tedbiri elden bırakmayalım..

Tabii ki dalgacılık yapmayalım..

Ama, acılara karşı, insanların son sığınak yerine teslimiyetini ilan eden “takdir-i İlahi” kabullenişini de, küçümsemeyelim..

“Takdir-i İlahi” sözünü, alaya almayalım..

“Takdir-i İlahi”nin nelere kadir olduğunu, burnuna sinek kaçıp ölenler karşısında, enkaz altından günler sonra canlı çıkanları görerek kabul edelim..

UYU UYU, YAT YAT UYU…

Ne güzeldi, o çocukluk yıllarımız.
Dert yok, kasavet yok, endişe yok... Sorumluluk binmemiş omuzlarımıza…
Rahat rahat “YAT YAT UYU…”
Neye vehmimiz olacak ki? Hep alışmışız istemeye, “Sen büyüksün Ya Rabbim, ‘Sen’ gücü ve kudreti yetensin…” ‘Sen ihsanı, bağışı bol olansın…”
Elbette öyle…
Ama kime?..
Yatan tembellere mi?
Aylaklara mı?
Ayyaşlara mı?
Dua edip gezen ve her şeyi sadece Allah’tan bekleyen dilencilere mi?..
Şark işte bu hale gelmiş veya getirilmişse; hâlâ uyutulduğu, uyuşturulduğu hatta dondurulduğu yerde sadece ve sadece ‘dilemekle, dilenmekle, dilencilikle’ vakit geçiriyorsa…
“Uyu uyu, yat yat uyu!..”dan başka ne denir?
Nerde İbn-i Sinalar, Farabiler, Cabirler, Ali Kuşçular, Akşemsettinler, Evliya Çelebiler ve niceleri?..
Kılma mı, dua etme mi, kurtuluşu dileme mi diyor şair?
Bunları yap, yap da “YARIN ÖLECEKMİŞ GİBİ” de dünya için çalış, demiyor mu?
Sadece beklemekle, dilemekle elimize ne geçti?
Allah’a sığınmalı, tevekkül de etmeli… Etmeli de, çalışmayı da ihmal etmemeli. Yoksa baykuşlar saçaklardan uğursuzca gülmeye devam edecek. Hâlâ bunun farkında değil misin?..
Hâlâ sadece istemektesin. Anlamadın mı, Rabbim çalışmayana bir şey vermiyor… Hak etmeyene, hak etmediğini vermiyor…
“İki günü birbirine eşit olan, zarar etmiştir” anlayışı nerede?
Alın teri dökenler, alnı secdeye gururla değenler artık isyan etmeliler, tembellere, tembelliğe…
Çalışmadan elde etmek isteyen dilencilere, sefillere…
*
Evet, isyan var. Haklı bir isyan da denebilir…
Sadece dualarla elde edeceklerini düşünenlere isyan var…
İlmi, tekniği bir yana bırakıp her şeyi semaviliklerden bekleyenlere isyan var…

Hurafelerle doldurulmuş bir inanca isyan var.
Tembelliğe (tevekkülü tembellik etmek gibi düşünenlere ve algılayanlara) itilmiş felsefeye isyan var…
*
Hâlâ “Müslümanları Batı’nın zulmünden, şerrinden koru Rabbim…” diye dua etmiyor muyuz?
Neden Batı ileride, Doğu yerinde sayıyor, neden?..
İşte asıl İSYAN buna…
*
Ali Canip Yöntem hakkında bilgi sahibi olanlar şiire bu gözle bakacaklardır. İSYANININ inançlara ve Allah’a olmadığını zaten bilenlerdir.
*
İnanç ilimle birleşirse medeniyet zirve yapar.
*
Saygılarımla…
***
***
VEHM: Kuruntu, vesvese, içten doğan şüpha
PENHAN: iltica etme, sığınma: Allah’ın sıfatlarından birisidir. Kulun iltica edeceği yer, ulvî makam.
HUŞÛ: Alçak gönüllülük; Tanrı'ya boyun eğme, gönlü korku ve saygı ile dolu olma
ENİN: İnleme, feryat figan etme, acı bir durum ve olay karşısında içten geldiği gibi ağlama...
TAZARRU: İstek, dilek, ricâ. Allah'a yalvarma.
Hayye âlel felâh: Kurtuluş, onmak, ummak

Okadar eski kelime kullanılmış ki çözmek zor. Ancak genel temada anlatılmak istenen her haliyle doğru

Dizelerinde Rahmetli Yahya Kemal'in kokusu var...Uzlûp aynı sayılır... Güzel bir şiir... Allah Rahmet eylesin...

kutlarım günün anlamlı şiirini

Üç günlük dünya hayatını kurtarmak için
seferber olan insanları takdir etmemek,
Ebedi ahiret hayatını kurtarmak için kılını
kıpırdatmayan insanlara da şaşmamak mümkün değil.

Din kardeşliği kan kardeşliğinden önce gelir
Asıl din kardeşliği millete birlik verir dirlik verir.

Dikkatli okunursa manaları düşünülürse baştan sona isyan,
Üstün körü okuyup düşünmeden geçersen şiir fena sayılmaz.
Düşünmeyen insanlar kolay kolay ayılmaz.

Yazanı severim yazılandan...

demek o zamandan beridir uykulu olduğundan Şark hala uyanamadı ve hülyalarda, rüyalarda!!...... Ruhun Şad olsun Üstadım....bizler uykudan uyanamıyoruz.