En masum hallerini giyinerek çıkmışlardı sokağa.
Kim bilir beklide o sokak evleriydi.
Yakılmıştı, yıkılmıştı duvarları;
Koyu lacivert bir gökyüzüydü tavanları.
İki gece arasına sıkıştırdıkları yaşamlarında,
Oynuyorlardı saklambaç.
İşte oyun başladı: bir, iki, üç…
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
