Gün gelir son ümitlerin de tükenir
Bağrına taş bağlarsın
Ve hiç durmadan akan bir intikam nehrine atarsın
Bakarsın hep gökyüzüne
Güneşin sana güldüğünü zannedersin
Sonra karanlık çöker
Derinlerdeyim
Hiç anlayamayacağınız yerlerde
Üstüme örtülmüş kara toprak
Ve üzerime çekilmiş ince bir perde.
Uzaklardayım
Hiç bilmediğiniz yerlerde
Bom boş bir yol
Bom boş sokaklar
Zamanı zamanından önce tükettim galiba
Şu kocaman şehre baksana
Yalnızlığa bürünmüş sanki
Anlatacak çok şeyi var ama
dayan dayanabilirsen bu sevgiye
sevgide kalmadı ki ortada.
geri dönmedi
giderken
ardına bile bakmadı
sadece gitti.
Yaşamanın değerini gün gelince anlıyorsun
Anlıyorsun kendine ne kadar yazık ettiğini
Geç olduğu zaman hatırlıyorsun maziyi
Kalbinin hızlı çarptığı an anlıyorsun herşeyi.
Sevmenin, aşkın yaşamak olduğunu anlıyorsun sonra
Bazen şöyle bir efkar dağıtırsın ben sevemezmiyim diye
İnsan bazen yaşarken de ölümü tadar
Kalbi durmaz belki inadına daha hızlı çarpar
Ölümün gözyaşları gözlerinden akar
Tabut misali bomboş kalan buz gibi yatağa yalnız yatar.
İnsan bazen yaşarken de ölümü tadar
insanın içindedir yaşama hevesi
ve dışa vurmaz hiç
her ne kadar mutlu gibi görünse de
mutlu değildir çoğu zaman.
bekler mutluluğun gelmesini
Bir yıldız kaydı bu akşam
Çok güzel görünürken
Birden ansızın çekip gitti arkadaşlarının arasından
Hiç kimse farkına bile varmadı.
Zaten varlığında bile önemsenmiyordu ki
Baksana gökyüzüne
Karanlığın yanı başında oturuyorum
Senden bir hayat ötede
Resmin bende, kalbim sende.
Simsiyah buralarda her şey
Sizin kasabanıza benzemiyor hiç
Acı çok var mutluluk ise bir durak ilerde.
Ağladıkça ağlayasım geliyor,
Esaret altındayız be dostum
Baksana her yanda yalanlar
Esiri olmuşuz artık
Hep yalanı sevmeyiz diyoruz ama
Onlar benliğime ben katmış be dostum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!