Şafak Sökmeden Önce
Şehir uyuyordu, ama onun penceresinde ince bir ışık sızıyordu. Leyla yatağında oturmuş, parmaklarıyla duvardaki takvimin son halkasını okşuyordu. İşte oradaydı, yarın! Ayların, yılların bitmek bilmeyen fısıltısı, nihayet bir nefes uzaklıktaydı. Gözlerinde ne uyku ne yorgunluk vardı; sadece değişimin parıltısı vardı. Bu parıltı, kuru toprağa düşen ilk yağmur damlası kadar değerliydi.
Masanın üstünde, ütülenmiş en güzel elbisesi, sanki onunla birlikte nefes alıp veriyordu. O elbise, sadece kumaş değil, ayrılığın bütün yorgunluğunu atmış, yeni bir başlangıcın saf sözüydü. Leyla, pencereyi araladı. Kasım soğuğu içeri doldu, ama o üşümedi. Çünkü kalbi, bahardan daha sıcaktı.
Bu bekleyiş, bir zamanlar dipsiz bir kuyu gibiydi. Mektuplar, bazen haftalarca yolunu bulamazdı. Sesler telefonda kesik kesik, hep yarım kalırdı. Her yarım kalan cümle, bir sonraki buluşmaya dair yemindi. Her sessizlik, daha gürültülü bir kavuşma vaadiydi. Leyla bilirdi; aradaki o kilometreler, aslında ikisini birbirine bağlayan sağlam bir ipti. Her zorluk, onların hikayesini daha derin, daha anlamlı kılmıştı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta